erwachts mijnen naam
opriep. Mijn vader had het gehoord en kwam rechtstreeks naar de plaats,
waar ik stond.

Mij bij het oor grijpend, alsof ik geen soldaat ware geweest, trok hij
mij, in het gezicht mijner makkers, uit de rangen en zeide bevelend:

"Kom, volg mij!"

Ik meende van schaamte te sterven; doch ik was dermate gewoon mijnen
vader te eerbiedigen, dat ik met gebogen hoofd hem achterna ging tot
voor het _Paleis van Justitie_, waar hij staan bleef en mij bitterlijk
en met luider stemme berispte over hetgeen hij mijn ontloopen uit het
ouderlijk huis noemde. Hij beweerde, dat mijne dienstverbintenis van
geener waarde was, en wilde mij mede naar huis hebben; doch mijn smeeken
scheen hem eindelijk te overwinnen. Dan veranderde hij eensklaps van
gedachten.

"Het is geene gekke daad van uwentwege?" vroeg hij. "Wat gij gedaan
hebt, is het gevolg van een rijp beraad? Welaan, strijd voor uw
vaderland. Het soldatenleven zal u misschien goed doen, en daarbinnen
uit uw hoofd de droomen doen verhuizen, die u beletten _man_ te worden.
Komaan dan, ik zal u eenen kiel en eene haren muts koopen, dat gij ten
minste aan uwe kameraden gelijkt."

Ditmaal was mijn vader mild met mij; hij kocht mij eenen fijnen kiel met
roode boordsels, eene schoone haren muts en eenen verlakten gordelband.

Terwijl men op het Groen kerkhof nog immer bezig was met de nieuwe
compagnien te vormen, wandelde ik met mijnen vader over en weder. Hij
legde mij uit wat het soldatenleven is, en poogde mij op voorhand te
wapenen tegen de wederwaardigheden, welke ik er zou ontmoeten. Onder
anderen zeide hij:

"Ziet gij wel, karakters als het uwe zijn voor het krijgsleven niet
gevormd: gij zijt te teergevoelig. Een zacht woord maakt u blijde, maar
ook een hard woord maakt u diep ongelukkig. Wanneer u iets onaangenaams
wedervaart, loopt gij er dagen lang mede in het hoofd, en, droomend,
overdrijft gij alles. Van deze gewoonte moet gij u ontdoen, en u bestand
maken tegen de schijnbare ruwheid uwer gezellen en oversten. Overtuig u
op voorhand, dat de soldaten, ook de officieren, meest altijd de
krachtigste woorden bezigen tot het uitdrukken der gewoonste dingen.
Indien gij dit uit het oog verliest, zult gij u dagelijks tienmaal
gewond gevoelen, wegkruipen, droomen en treuren. Het is tijd, dat gij
_man_ wordt, vermits gij mannendaden wilt doen."

Een geroffel der trom brak eindelijk mijns vaders wijze raadgevingen; de
vrijwilligers gingen vertrekken.

Toen