ei esse substantia, et omnino partes Dei esse
arbitrantur. Aug. Ep. 236. ad Deuter. Illum quomodo video pauperem spiritu
[quod jactitabant Manichaei] qui tam superbus est ut animam suam Deum
credat nec captivum erubescat? c. Faust. vi. 7.

[93] (Anima bona) quam Dei partem atque naturam universo mundo, et omnibus
quae in eo sunt, opinatur esse permixtam; in homine autem per
concupiscentiam decipi. Quam concupiscentiam, quod saepe inculcandum est,
non vitium substantiae bonae, sed malam vult esse substantiam. Aug. Op.
Imp. iii. 186. Peccatorum originem non libero arbitrio voluntatis, sed
substantiae tribuunt gentis adversae: quam dogmatizantes esse hominibus
mixtam omnem carnem, non Dei, sed malae mentis perhibent esse opificium,
quae a contrario principio Deo coaeterna est. adv. Haer.

[94] Fel. Aut facta, aut missa, aut data ex Deo est [anima]. Ergo si ex Deo
est, et polluta est, et venit Christus eam liberare de pollutione, quare
culpas Manichaeum? Aug. Ego dico animam non naturam Dei, sed factam a Deo,
per liberum arbitrium peccasse, et peccato esse pollutam, et per Dei
misericordiam in poenitentia liberatam: tu autem ipsam naturam Dei, quod
Deus est, Deum de Deo dicis in gente tenebrarum captum atque pollutum: et
multum interest inter id quod de se Deus genuit, et quod fecit non de se,
sed ex nihilo, id est, cum omnino non esset, a Deo accepit ut esset, id
est, ut institueretur. Aug. Actt. c. Fel. Manich. ii. 18. Carnalem
concupiscentiam, qua caro concupiscit adversus spiritum, non ex vitiata in
primo homine natura nobis inesse infirmitatem, sed substantiam volunt esse
contrariam, sic nobis adhaerentem, ut quando liberamur atque purgamur,
separetur a nobis, et in sua natura etiam ipsa immortaliter vivat: easque
duas animas, vel duas mentes, unam bonam, alteram malam, in uno homine
inter se habere conflictum, quando caro concupiscat adversus spiritum, et
spiritus adversus carnem. adv. Haer. Vid. inf. v. 10. s. 18. vii. 3. s. 4.
ix. 4. s. 10.

[95] In quem locum quisque ceciderit, ibi debet incumbere ut surgat. Ergo
ipsis carnalibus formis, quibus detinemur, nitendum est ad eas
cognoscendas, quas caro non nuntiat. Eas enim carnales voco, quae per
carnem sentiri queunt, id est, per oculos, per aures, ceterosque corporis
sensus. His ergo carnalibus vel corporalibus formis inhaerere amore pueros
necesse est, adolescentes vero prope necesse est, hinc jam procedente
aetate non est necesse. Aug. de vera Relig. c. 24.

[9