ente humana "reliquisse;" librum vero ita claudit; "Et est
quaedam imago Trinitatis, ipsa mens, et notitia ejus, et amor tertius: et
haec tria unum, atque una substantia. Nec minor proles, dum tantam se novit
mens quanta est: nec minor amor, dum tantum se diligit quantum novit et
quanta est."

[351] Ut quoniam coeli et terrae nomine saepe in Ecclesia spiritales
carnalesque significantur, coelos ostenderit pertinere ad serenam
intelligentiam veritatis, dicens, 'Qui fecit coelos in intelligentia;'
terram vero ad fidem simplicem parvulorum, sed prophetica et evangelica
praedicatione firmissimam, quae per baptismum solidatur, et ideo
subjecerit, dicens, 'Fundavit terram super aquam.' Aug. de Gen. ad Lit. l.
ii. s. 4. cf. Serm. 56. in Mat. 6. s. 7. et 57. s. 6.

[352] "Propter ipsum Christum, qui assidue in Scripturis mons appellatur."
Aug. de div. Quaest. 83. s. 6. vid. sup. n. 215. p. 148. ad l. ix. s. 5.

[353] Quae ergo abyssus, quam invocat abyssum? Si profunditas est abyssus,
putamus non cor hominis abyssus est? Quid enim est profundius hac abysso?
Loqui homines possunt, videre possunt per operationem membrorum, audiri in
sermone: sed cujus cogitatio penetratur, cujus cor inspicitur? Quid intus
gerat, quid intus possit, quid intus agat, quid intus disponat, quid intus
velit, quid intus nolit, quis comprehendet? Puto non absurde intelligi
abyssum hominum. Abyssus abyssum invocat, homo hominem. Abyssum invocant
sancti praedicatores verbi Dei. Numquid et ipsi, non abyssus? Quanta
profunditas infirmitatis latebat in Petro, quando quid in se ageretur intus
nesciebat, et se moriturum cum Domino vel pro Domino temere promittebat!
quanta abyssus erat! Quae tamen abyssus nuda erat oculis Dei. Ergo omnis
homo licet sanctus, licet justus, licet in multis proficiens, abyssus est,
et abyssum invocat, quando homini aliquid fidei, aliquid veritatis propter
vitam aeternam praedicat. Sed tunc est utilis abyssus abysso invocatae,
quando fit in voce cataractarum tuarum. Aug. ad Ps. 41, 8. s. 13.

[354] Sentit se non videre quod cupit, et tamen sperare non desinit. Spes
enim quae videtur, non est spes. Intelligit tamen quare non videat, quia
nondum nox peracta est, id est, tenebrae quas peccata meruerunt. Non ille
es, inquit, qui possis videri ab eis, quorum ab oculis nox peccatorum
nondum recessit: peracta ergo erroris mei nocte, et discedentibus tenebris,
quas mihi peccatis meis feci, exaudies vocem meam. Aug. in Ps. 5, 4.

[355] Vid