18. l. ix. s. 10. l. x. c. 29.
et 40. et ib. n. 288. p. 201.

[328] "Materiei" nomine designat Aug. quicquid, in "creaturis
spiritualibus," incorporeum licet, non est Deus, sed Dei opificium, ut
verbis Dub. utar, "Ipsamet creatura qualis esset si non aeterna luce
perfunderetur, et Deo inhaereret casto illo et indeficiente amore quo
naturalis illius mutabilitas cohibetur" (coll. s. 9. 12. 15. 21. 25 sub
fin. 33 sub fin.) unde, ne corporeum quiddam sonet, id alibi appellat
(monente Martin.) "quandam pro suo genere materiam," "spiritalis materies,
si fuit ulla, unde anima fieret," "quasi materies," de Gen. ad Litt. 1.
vii. s. 9. 10. "Sicut caro habuit materiem, id est terram, de qua fieret,
ut omnino caro esset: sic fortasse potuit et anima, antequam ea ipsa natura
fieret, quae anima dicitur, cujus vel pulcritudo virtus, vel deformitas
vitium est, habere aliquam materiam pro suo genere spiritalem, quae nondum
esset anima; sicut terra de qua caro facta est, jam erat aliquid, quamvis
non erat caro.

[329] Cum ista quaeruntur, et ea sicut potest quisque conjectat, non
inutiliter excercentur ingenia, si adhibeatur disceptatio moderata, et
absit error opinantium se scire quod nesciunt. Quid enim opus est, ut haec
atque hujusmodi affirmentur vel negentur, vel definiantur cum discrimine,
quando sine crimine nesciuntur! Aug. Enchir. c. 59.

[330] In rebus obscuris, et a nostris oculis remotissimis, si qua inde
scripta etiam divina legerimus, quae possint, salva fide qua imbuimur,
alias atque alias parere sententias, in nullam earum nos praecipiti
affirmatione ita projiciamus, ut si forte diligentius discussa veritas eam
labefactaverit, corruamus; non pro sententia divinarum scripturarum, sed
pro nostra ita dimicantes, ut eam velimus scripturarum esse quae nostra
est, cum potius eam quae scripturarum est, nostram esse velle debeamus.
Aug. de Gen. ad Lit. l. i. s. 37.

[331] Nec putandus est Deus informem prius fecisse materiam, et, intervallo
aliquo interposito temporis, formasse quod prius informe fecerat; sed sicut
a loquente fiunt verba sonantia, ubi non prius vox informis post accepit
formam, sed formata profertur: ita intelligendus est Deus de materia quidem
informi fecisse mundum, sed simul eam concreasse mundo. Non tamen
inutiliter prius narratur unde aliquid fit, et postea quod inde fit; quia
et si potest utrumque simul fieri, non simul potest utrumque narrari. Aug.
contra Advers. Legis et Proph. l. i. c. 9. cf. de Gen.