et famulae
tuae Monnicae; et si quid pro anima filii ipsorum domini mei Augustini,
dilectissimi confessoris tui, mihi misero peccatori licet vel intimo cordis
affectu desiderare, etc." Quae oratio integra habetur in Veterum
Analectorum tomo primo. [ed. Ben.]

[256] Vid. sup. l. vii. s. 5. p. 106. n. 156. et p. 132, n. 194. et p. 139.
n. 205.

[257] Vox quaedam est mutae terrae species terrae. Adtendis, et vides
speciem ejus, vides et consideratione tua tamquam interrogas eam; et ipsa
inquisitio interrogatio est. Aug. in Psal. 144. s. 13.

[258] Nonne considerata universa pulchritudine mundi hujus, tamquam una
voce tibi species ipsa respondet, Non me ego feci sed Deus? Id. ib.

[259] Scio quid velis, beatitudinem quaeris: si ergo vis esse beatus, esto
immaculatus. Illud enim omnes, hoc autem pauci volunt, sine quo non
pervenitur ad illud quod omnes volunt. Aug. in Ps. 118. s. 1.

[260] Quisquis enim fruitur eo quod amat, verumque et summum bonum amat,
quis eum beatum nisi miserrimus neget? Aug. de Civit. Dei, l. viii. c. 9.

[261] Vid. sup. l. viii. c. 8. sub fin.

[262] Vid. sup. c. 20.

[263] Nihil mirum est quod miseri homines non adipiscuntur quod volunt, id
est, beatam vitam; illud enim, cui comes est, et sine quo ea nemo dignus
est, nemoque assequitur, recte scilicet vivere, non itidem volunt. Aug. de
Lib. Arb. l. i. c. 14.

[264] Ter. Andr. i. 1, 40.

[265] Sup. l. iv. c. 12. l. vii. c. 10.

[266] Sup. c. 17.

[267] Sup. l. vii. c. 10. p. 115. not. 166.

[268] Sup. l. iv. s. 18. p. 55. not. 83.

[269] Ib. not. 84. et vii. c. 14, 20.

[270] Quae mea verba Pelagius Romae, cum a quodam fratre et coepiscopo meo
fuissent eo praesente commemorata, ferre non potuit, et contradicens
aliquanto commotius, pene cum eo qui illa commemoverat litigavit. Aug. de
dono Persev. s. 53.

[271] Duo sunt, quae in hac vita veluti laboriosa nobis praecipiuntur,
continere et sustinere. Jubemur enim continere ab his quae in hoc mundo
dicuntur bona, et sustinere ea quae in hoc mundo abundant mala. Illa
continentia, ista sustinentia vocatur. Duae virtutes quae mundant animam,
et capacem faciunt divinitatis. In frenandis libidinibus et coercendis
voluptatibus, ne seducat quod male blanditur, et enervet quod prosperum
dicitur, continentia nobis opus est: non credere felicitati terrenae, et
usque ad finem quaerere felicitatem, quae non habet finem. Ut autem est
continentia, felicitati mundi non credere: ita sustinentiae est,