nutrimur, et per quaedam
tolerabiliora, ut ad illud capiendum apti et habiles efficiamur, itinera
ducimur. Aug. de Trin. l. i. s. 3. cf. etiam not. f. proxime seq.

[134] Subintellig. _quod demonstraretur._ (N. E.)

[135] Vos nostis, tamen credentibus quam vehementer insultare soleatis,
praesertim cum ipse, qui jam coepit incerta narrare, plenam ac firmam
scientiam paullo ante promiserit.--Quapropter, aut ea quae dicit proba mihi
vera esse, ut ostendas quae non possum credere, aut eum qui dicit, proba
mihi Spiritum Sanctum esse, ut credam quae non potes ostendere. Ego namque
catholicam fidem profiteor, et per illam me ad certam scientiam perventurum
esse praesumo; tu vero, qui fidem meam labefactare conaris, certam
scientiam trade, si potes; ut id, quod credidi, temere me credidisse
convincas. Duo sunt quae mihi profers; unum, cum dicis Spiritum Sanctum
esse qui loquitur, et alterum, cum dicis manifesta esse quae loquitur. Sed
tu nec hoc nec illud vales ostendere. Nihil aliud elegisti nisi laudare
quae credis, et irridere quod credo. Cum igitur ego vicissim lauda vero
quod credo, et quod credis irrisero, quid putas nobis esse judicandum,
quidve faciendum, nisi ut eos relinquamus, qui nos invitant certa
cognoscere, et postea imperant ut incerta credamus, et eos sequamur, qui
nos invitant prius credere quod nondum valemus intueri, ut ipsa fide
valentiores facti quod credimus intelligere mereamur, non jam hominibus,
sed ipso Deo intrinsecus mentem nostram illuminante atque firmante? Et
quoniam quaesivi unde mihi probet, nunc quaero unde ipse cognoverit. Si
dicit sibi revelatum a Spiritu Sancto, suamque mentem divinitus
illustratam, ut ea quae dicit certa et manifesta cognosceret, ipse
significat quid intersit inter cognoscere et credere. Ipse enim cognoscit,
cui apertissime ista monstrantur; eis autem quibus haec narrat, non
cognitionem insinuat, sed credulitatem suadet. Cui quisquis temere
consenserit, Manichaeus efficitur, non certa cognoscendo sed incerta
credendo; quales nos imperitos adolescentulos aliquando decepit. Debuit
ergo non nobis polliceri scientiam, neque manifestam cognitionem, neque ad
id quod quaeritur sine ulla ambiguitate perventionem, sed dicere potius
sibi ista esse monstrata, illos autem quibus narrantur credere sibi debere
quae nesciunt. Sed si hoc diceret, quis non ei responderet, "Si ergo
incognita crediturus sum, cur non ea potius credam, quae jam consensione
doctorum indoctorumque celebrantur, e