tamen propter misericordiam vel potius
propter invidiam nummos dari. Quid hic prius arguam, crudelitatem an
vecordiam? Ib. c. 16. Panem mendicanti non porrigit: quaeris, quare? Ne
vitam quae est in pane, quam dicunt membrum Dei, substantiam divinam,
mendicus ille accipiat, et liget eam in carne. Ergo buccella ne detur
mendico, et ploret in buccella membrum Dei, mendicus fame moriturus est?
Falsa misericordia in buccellam, facit verum homicidium in hominem. Aug. in
Ps. 140. s. 11. [Greek: Para Manichaiois eleos ouk estin, alla kai echthron
esti, par' autois, to eleein peneta]. Athanasius Hist. de Arian. ad Monach.
c. 61. [Greek: Ten de eis tous penetas ginomenen diaballousi
philanthropian, tes hules einai legontes therapeian]. Theodoret. Haer. Fab.
l. 26.

[61] Sed me duo quaedam maxime, quae incautam illam aetatem facile capiunt,
per admirabiles adtrivere circuitus, quorum est unum familiaritas, nescio
quomodo repens quadam imagine bonitatis, tamquam sinuosum aliquod vinculum
multipliciter collo involutum. Alterum quod quaedam noxia victoria pene
mihi semper in disputationibus proveniebat disserenti cum Christianis
imperitis, sed tamen fidem suam certatim, ut quisque posset, defendere
molientibus. Quo successu creberrimo gliscebat adolescentis animositas, et
impetu suo in pervicaciae magnum malum imprudenter vergebat. Quod
altercandi genus quia post eorum auditionem aggressus eram, quidquid meo
vel qualicumque ingenio vel aliis lectionibus poteram, solis illis
libentissime tribuebam. Ita ex illorum sermonibus ardor in certamina, ex
certaminum proventu amor in illos quotidie movebatur. Ex quo accidebat, at
quidquid dicerent, miris quibusdam modis, non quia sciebam, sed quia
optabam verum esse, pro vero approbarem. Ita factum est, ut quamvis
pedetentim atque caute, tamen diu sequerer homines nitidam stipulam viventi
animae praeferentes. [vid. sup. s. 18. not. 60.] Aug. de duab. anim. c.
Manich. s. 11. "Visum est huc ascribere Augustini locum ex lib. 3. contra
Litteras Petiliani Donatistae, c. 17: 'Me etiam presbyterum fuisse
Manichaeorum, vel falsus vel fallens mirabili temeritate contendat. Verba
tertii libri Confessionum mearum, quae per seipsa, et de multis ante et
postea dictis, manifestissima sunt legentibus, sub quo ei videtur
intellectu proponat atque arguat.' Quaenam vero sint verba illa, quae suo
avulsa loco proterve interpretabatur Petilianus, nobis incompertum est;
forte an ista capitis sexti: 'Nam versum et ca