is dat voor eene aanzienlijke groep? Niemand minder
dan de koning Intellectus zelf en met hem zijne koningin, die hetzelfde
denkbeeld hebben opgevat en het veiliger geacht zelve bij den ruil
tegenwoordig te zijn. Daar staan dan plotseling en onverwacht de beide
vorsten tegenover elkander, beiden even verwonderd elkander daar aan te
treffen, maar niet minder elkander van aangezicht tot aangezicht te
zien.
Van de eene verbazing zou men tot de andere, tot nog grootere moeten
stijgen. Want ziet, hoe wijs ook koning Intellectus en hoe slim ook
koning Sensorius mochten zijn, daar gebeurt iets, waarop geen van beiden
gerekend heeft en waarvoor noch de diepzinnige Logarithmos, noch de
machtige Aldebaran zoo spoedig eenigen raad weten. Nauwelijks hebben
Mimosa en Logikos elkander gezien, of, hun bewakers ontsnapt, vliegen
zij de brug op en in elkanders armen.
--Nooit, nooit verlaat ik u weer! roept Mimosa, zich aan haar geliefde
vastklemmende.
--Altijd, altijd blijf ik bij u! zegt Logikos, haar teeder omvattende.
Nu heerscht de grootste verlegenheid aan belde zijden, en groote
ontevredenheid tevens. Alles was met de uiterste moeite geschikt, en
daar is alles opeens bedorven! O rampzalige liefde, die in de wereld
schijnt te wezen om de plannen der ouders in duigen te slaan! Die over
de berekeningen der wijzen wegwipt, en over alle andere aandoeningen
heenspringt als over eene korrel zands! Die altijd een uitweg vindt om
te ontsnappen!
Men trekt zich in de beide kampen terug en beraadslaagt.
Eindelijk treedt koning Sensorius vooruit en vraagt een onderhoud met
koning Intellectus. Daar staan de twee groote wereldheerschers tegenover
elkander.
--Groote en wijze koning! zegt Sensorius; zooals de zaken nu staan,
kunnen zij niet blijven: die beiden te scheiden is hun beider dood; en
als zij bij elkander blijven, wie van ons zal ze dan hebben? ik wil een
stap doen tot oplossing der verwikkeling,--ik geef mijne dochter, geef
gij uw zoon, dat zij elkander beminnen en vereenigd worden! Wij zijn
oud; dat wij het daarbij laten en onze laatste dagen in rust slijten,
ieder in zijn land.
Nu treedt Aldebaran naast zijn meester.
--Hoogwijze en grootmoedige vorsten! spreekt hij; der sterren loop is
een boek voor hooggestemde gemoederen; ik heb daarin gelezen en ziet,
heden juist geschiedt het samentreffen der banen van twee kometen, die
elkander in geen tienduizend jaren gesneden hebben, en het is die
vereeniging, die mij de
|