t schitterend tafereel vormden zij dan, en wat
scheen het leven dan heerlijk en benijdenswaardig schoon!
In de vroolijke bent van kunstenaars van allerlei landaard, nu eens op
speeltochten, dan bij de gewone samenkomsten der kunstbroeders in eene
villa buiten de stad, de Villa Gloriosa, was Mona spoedig opgemerkt. Zij
kreeg er burgerschapsrecht. In dat vrije wettelooze leven, een leven
naar instinct en naar alle luimen, ontwikkelde zich Mona's karakter met
al, de scherpte, al het opbruisende, die er aan eigen waren. Trotsch was
de gevallene Magdalena, en wie haar het hof maakte zou het lot
wedervaren van dien eene, wiens vrijheden met een klinkenden slag in het
aangezicht waren ingetoomd. Zoo werd zij geeerbiedigd, om hare gaven van
zang en dans toegejuicht en kreeg zij zekere overmacht.
Bij de Porta del popolo was een klein theater, waar operetten en
paskwillen werden vertoond en toen zij daar een paar malen was
opgetreden, kwam haar roem uit den kleinen kring der kunstbroeders in
den grooteren des publieks. Hier leerde zij ook eene nieuwe wereld van
kunst kennen, die een diepen indruk op haar ging maken, de kunst der
tonen. Die tonenwereld werkte krachtig op haar prikkelbaar gemoed, dat
er soms tot extase door werd opgevoerd, soms aangegrepen en
vastgekluisterd, en door eene onverklaarbare overmacht werd getemd. Zij
had er haar meerdere in erkend. Hier kwam het talent, dat zij reeds
vroeger enkele malen had uitgeoefend, eerst recht tot bewustzijn, de
gave der improvisatie.
Zoo had zij een groot jaar geleefd, verdeeld tusschen het atelier,
tusschen de vroolijke bijeenkomsten in de Villa Gloriosa, en bijwijlen
het optreden in het kleine theater als improvisatrice, waarmede zij
reeds eenigen roem begon te verkrijgen. Toen kwam de tijd, die eene
verandering in dit leven teweegbracht, want Moreau moest huiswaarts
keeren. Zijne _mater dolorosa_ was voltooid en met dit groote werk wilde
hij zijn vaderland bezoeken om er de ontwikkeling zijns talents ten toon
te stellen.
Het kostte den luchthartigen schilder niet veel moeite, den lossen band,
die hem aan het Romeinsche meisje bond, geheel te ontknoopen. Hij pakte
zijne schilderijen en studien ter verzending, en op een najaarsmorgen
stapte Hij na Mona omhelsd en haar nog een zakje met scudi gelaten te
hebben, in zijn rijtuigje en verliet Rome.
Mona had hem zien vertrekken; voor het afscheid had zij menige
hartstochtelijke uiting van gevoel; toen hij wegging, stonden
|