esataj. Kie la
sovagxaj floroj kaj beroj restis tiel longe ne desxirataj, tie
nun staris gxardenoj kaj domoj, kaj infanoj ludadis militon sur
la herbo. La vunditaj arboj jam longe estis forbruligitaj. La
mallume verdaj lokoj estis ne pli fresxaj, ol la memoro pri tiuj,
kiuj kusxis enterigitaj sub ili. Cxiam ankoraux la plugilo
alportadis de tempo al tempo pecojn da rusta fero, sed estis
malfacile rekoni, por kio gxi servis, kaj la trovantoj meditadis
kaj disputadis pri tio cxi. Malnova nigra kiraso kaj kasko tiel
longe pendis en la pregxejo, ke tiu sama malforta duone blinda
maljunulo, kiu nun vane penadis ilin rekoni supre sur la blanka
arkajxo, jam kiel infano kun mirego ilin rigardadis. Se la
militistaro mortigita sur la kampo de l' batalo povus por unu
momento sin levi en la formo, kiel cxiu falis, kaj sur la loko,
kie li trovis la morton, tiam fenditaj kranioj en centoj
enrigardus en la pordojn kaj fenestrojn de la dometoj, aperus
cxirkaux la paca kameno, estus amasigitaj en la grenejoj, levus
sin inter la infano en la lulilo kaj gxia flegantino kaj digus la
rivereton, volvus sin cxirkaux la rado de l' muelejo, plenigus la
gxardenon kaj la herbejon, kaj la amason da fojno ili alte levus
per mortantoj. Tiel sxangxita estis la loko, kie multaj miloj da
homoj falis en la granda batalo.

Eble nenie en la cxirkaux cent jaroj la loko estis pli sxangxita,
ol en unu malgranda frukta gxardeno post malnova sxtona domo kun
longa lauxbo antaux la pordo. Tie en unu bela mateno de auxtuno
estis auxdata muziko kaj sincera ridado, kaj du knabinoj gaje
dancadis sur la herbo, dum kvin-ses vilagxaj virinoj staris sur
sxtuparoj kaj desxiradis pomojn de la arboj, sed de tempo al
tempo haltadis en sia laboro kaj rigardadis al la gajulinoj. Gxi
estis cxarma, natura vido; bela tago, trankvila loko; kaj la du
knabinoj dancadis kun kora gxojo tute gaje kaj sengxene.

Se en la mondo neniu volus brili -- tio cxi estas mia opinio, kaj
mi pensas, Vi konsentos kun mi -- ni multe pli bone vivus kaj
multe pli nin amuzadus reciproke. Estis tre agrable rigardi, kiel
la du knabinoj dancadis. Ili havis neniujn rigardantojn ekster la
pomsxirantaj virinoj sur la sxtuparoj. Estis al ili tre agrable
placxi al la virinoj, sed ili dancadis pro sia propra plezuro
(almenaux tiel oni devis kredi); kaj estis malfacile deteni sin
de admiro, tiel same kiel ili ne povis sin deteni de la dancado.
Kaj kiel ili dancadis! Ne kiel dancistinoj teatraj. Tute ne! Kaj