kejo
-- tro trankvilan kaj senpretendan, por farigxi fanfaronado. La
ricxa malsekajxo, kiu post la forta pluvo degutadis de cxiu
objekto, konvenis al li tre bone. Nenio cxirkaux li havis soifon.
Kelkaj georginoj kun pezaj kapoj, kiuj elrigardis super la
palisaro de la bone tenata gxardeneto, trinkis tiom, kiom ili nur
povis elteni -- eble ecx iom pli multe -- kaj estis plenaj je
dolcxa trinkajxo; sed la lako, la floroj en la fenestro kaj la
folioj de la maljuna arbo estis en la trankvile gaja humoro de
homoj, kiuj nur tiom trinkis, kiom estas bone por ili kaj
suficxe, por disvolvi iliajn plej bonajn ecojn. Dissxutante sur
la teron klarajn gutojn, ili kvazaux disdonadis senkulpan
agrablajxon, kiu faris bonon cxie, kie gxi falis, trafis
forgesitajn anguletojn, kien la pli serioza pluvo nur malofte
venadis, kaj al neniu faris doloron.

Tiu cxi vilagxa drinkejo cxe sia fondigxo akceptis neordinaran
signon. Sxi havis la nomon "Al la krirbilo de muskato". Kaj sub
tiuj cxi vortoj sur tiu sama rugxa elpendajxo en la malluma
foliaro kaj kun tiaj samaj oraj literoj staris: Benjamin Britain.

Rigardinte ankoraux unu fojon kaj pli pene observinte la
vizagxon, oni povus veni al la konvinko, ke en la pordo staris
neniu alia, ol Benjamin Britain mem -- suficxe sxangxita, sed
sxangxita al bono; tute konvena kaj bonvida mastro.

"Sinjorino Britain," diris sinjoro Britain kaj rigardis sur la
vojon, "forrestas iom longe. Jam estas la tempo de teo."

Cxar oni povis ankoraux vidi nenian sinjorinon Britain, li
malrapide ekvagis gxis la mezo de la vojo kaj kun granda
kontenteco rigardis la domon. "Tute elrigardas, kiel la domo, en
kiun mi volonte enveturus, se gxi ne estus mia."

Poste li iris al la palisaro de la gxardeno kaj rigardis la
georginojn. Ili rigardis sur lin, senhelpe kaj dorme pendigante
la kapojn, kiuj cxiam faradis balancojn, kiam la pezaj gutoj da
pluvo defaladis de ili sur la teron.

"Oni devas zorgi pri Vi," diris Benjamin. "Mi ne devas forgesi
tion cxi diri al sxi. Sxi longe forestas."

La "pli bona duono" de sinjoro Britain en tia alta grado estis
lia pli bona duono, ke li disigite de sxi estis tute senhelpa kaj
perdita.

"Mi pensas, ke sxi ne havas multe por forplenumi," diris Ben.
"Oni devis en la urbo fari kelkajn negocojn, sed ne multe. Ho,
jen ni sxin fine havas!"

Malgranda kalesxo, veturigata de unu knabo, venis kun bruo de la
vojo; kaj interne, havante post si grandan bone malsekigitan
ombrelon, dis