Jeddler," dauxrigis Clemency, metante sian tason sur
la tablon kaj medite rigardante la folion, "en sia kolero kaj
cxagreno forpelis min el la domo! Kiel mi gxojas, ke mi tiam
diris nenian malbonan vorton kaj forportis kun mi nenian malbonan
penson kontraux li; cxar li poste gxin sincere pentis. Kiel ofte
li tie cxi sidadis kaj ripetadis al mi, ke li gxin bedauxras! --
La lastan fojon ankoraux hieraux, kiam vi ne estis en la domo.
Kiel ofte li tie cxi sidadis kaj tutajn horojn paroladis pri tio
kaj alia, kvazaux gxi lin interesus! -- sed propre nur pro la
malnova tempo kaj cxar li sciis, ke sxi min amis, Ben!"

"Mia Dio, kiel vi venis al tiu konvinko, Clemency?" demandis sxia
edzo, tute mirigite, ke sxi klare komprenis verajxon, kiu en lia
filozofanta spirito nur naskigxadis ankoraux.

"Mi tion cxi ne scias," diris Clemency kaj blovis sian teon, por
gxin iom malvarmigi. "Dio! mi ne povus tion cxi diri, se oni ecx
metus por tio cxi rekompencon de cent funtoj."

Li kredeble ankoraux plu dauxrigus siajn metafizikajn
konsideradojn, se sxi ne rimarkus post li apud la pordo
substancian fakton en formo de unu sinjoro en funebro kaj en
vestajxo de rajdo. Sxajnis, ke li auxskultas ilian paroladon kaj
tute ne volas ilin interrompi.

Clemency rapide levigxis. Ankaux sinjoro Britain faris tion saman
kaj salutis la gaston. "Cxu Vi volas esti bona supreniri,
sinjoro? Estas tre bela cxambro supre, sinjoro."

"Mi dankas," diris la fremdulo kaj atente observis sinjorinon
Britain. "Cxu estas permesite eniri tien cxi?"

"Ho, se placxas al Vi," respondis Clemency kaj malfermis la
bufedan cxambron. "Kion Vi ordonas, sinjoro?"

Li ekvidis la folion kaj legis gxin nun.

"Tre bela peco da tero, sinjoro," rimarkis sinjoro Britain.

Li ne respondis, sed turnis sin, kiam li finis la legadon, kaj
rigardadis Clemency'n kun tiu sama esplora sciemeco kiel,
antauxe. "Vi demandis," li diris, ne deturnante de sxi la
okulojn --

"Kion Vi deziras, sinjoro," respondis Clemency kaj ankaux kasxite
lin rigardadis.

"Se Vi volas doni al mi gluton da elo," li diris, alirante al unu
tablo apud la fenestro, "kaj volos gxin alporti tien cxi, ne
malhelpante al Vi al Via teo, mi estos al Vi tre danka."

Ne farante pli ceremoniojn, li sidigxis kaj rigardis sur la
kampon. Li estis homo en la floro de la jaroj, bone kaj forte
konstruita. Lian vizagxon, brunigitan de la suno, ombris mallumaj
haroj kaj li portis lipharojn. Kiam oni alportis al li lian