enis, bonigita en cxiu rilato. Sed cxar mi lin konis
jam kiel knabon kaj mi tiam ankaux jam estis ne tre juna, li eble
povos min rifuzi. Tial mi pli volas iri al Marion, kiam sxi
edzinigxos (kio ja ne longe povas dauxri), kaj gxis tiu tempo mi
restos cxe mi mem. Kion vi diros al tio cxi, frato?"

"Mi havas grandan deziron diri, ke gxi estas tute ridinda mondo,
kiu enhavas nenion seriozan," diris la doktoro.

"Vi povus prezenti dudek atestojn por tio cxi, Anthony," rimarkis
lia fratino, "kaj tamen neniu, se li nin vidus, kredus al vi."

"Gxi estas mondo plena je koroj," diris la doktoro kaj
cxirkauxprenis ambaux filinojn per unu fojo -- cxar li ne povis
disigi la fratinojn unu de la alia: "kaj serioza mondo kun cxiuj
gxiaj malsagxajxoj -- ecx kun unu, kiu estis suficxe granda por
kovri la tutan teron; mondo, super kiu la suno neniam levigxas
sen rigardi milojn da sensangaj bataloj, kiuj la suferojn kaj la
krimojn de la kampoj de sangaj bataloj iom denove rebonigas;
mondo, kiun ni ne devas moki, cxar gxi estas plena je sanktaj
sekretoj, kaj nur gxia Kreinto scias, kio kusxas kasxita sub la
eksterajxo de Lia plej modesta similajxo.

Mi ne farus al Vi komplezon, se mi per mallerta mano volus
analizi la gxojon de tiu cxi longe disigita kaj nun denove
kunigita familio. Tial ni ne sekvos la doktoron en la rememoro de
lia doloro, kiun li sentis post la forkuro de Marion; ni ankaux
ne rakontos, kiel serioza li trovis la mondon, en kiu profunde
radikanta inklino estas la eco de cxiuj homoj; ankaux ni ne
rakontos, kiel tia bagatelo, kiel la manko de unu sola malgranda
cifero en la granda malsagxa kalkulo, alpremis lin al la tero.
Ankaux ne, kiel lia fratino el kompato jam longe iom post iom
malkasxis al li la veron kaj malkovris al li la koron de la
memvole sin forpelinta filino kaj alkondukis lin al sxia brusto.

Ni ankaux ne rakontos, kiel Alfred Heathfield en la jxus pasinta
jaro sciigxis la veron; kiel Marion lin vidis kaj al li kiel al
frato promesis, ke en la vespero de sxia tago de naskigxo sxi al
Grace cxion rakontos per propra busxo.

"Mi petas pardonon, Doktoro," diris sinjoro Snitchey,
enrigardante en la gxardenon, "cxu estas permesite malhelpi?"

Ne atendante respondon, li aliris rekte al Marion kaj tute gxoje
kisis al sxi la manon.

"Se sinjoro Craggs ankoraux vivus, mia estimata frauxlino
Marion," diris sinjoro Snitchey, "li kun granda intereso vidus la
hodiauxan tagon. Li eble venus al la opinio, ke la vi