vo al ni ne
estas farata tro facila, sinjoro Alfred; ke gxi cxiun malgrandan
faciligxon, kiun ni povas doni al gxi, bone povus elporti; sed
sinjoro Craggs estis homo, kiu lasis sin konvinki. Se li nun
estus konvinkebla -- sed tio cxi estas malfortajxo. Kara edzino"
-- sur tiu cxi voko la sinjorino aperis en la pordo -- "vi estas
inter malnovaj konatoj."

Dirinte al ili gratulon, sinjorino Snitchey tiris sian edzon
flanken.

"Nur por unu momento, sinjoro Snitchey," diris la sinjorino. "Mi
ne havas la kutimon paroli malbonon pri mortintoj --"

"Ne, kara edzino," respondis sxia edzo.

"Sinjoro Craggs nun --"

"Jes, mia kara, li nun ne vivas," diris sinjoro Snitchey.

"Sed mi petas vin, rememoru tiun vesperon de balo," dauxrigis lia
edzino. "Nur tion cxi mi vin petas. Se vi gxin faros, kaj se via
memoro ne tute vin forlasas kaj vi estas ne tute senkapa, mi vin
petas ligi la hodiauxan vesperon kun la tiama kaj rememori, kiel
mi sur la genuoj vin petegis --"

"Sur la genuoj?" diris sinjoro Snitchey.

"Jes," respondis sinjorino Snitchey kun certeco, -- "kaj vi gxin
scias -- ke vi vin gardu antaux tiu cxi homo -- observu liajn
okulojn -- kaj nun diru al mi, cxu mi tiam ne estis prava, kaj
cxu li en tiu tago ne posedis sekretojn, kiujn li ne trovis bone
komuniki al vi?"

"Kara edzino," murmuretis al sxi la advokato en la orelon, "cxu
vi ion rimarkis en miaj okuloj?"

"Ne," respondis sinjorino Snitchey akre. "Ne imagu al vi."

"Cxar ni en tiu vespero okaze," li dauxrigis kaj forte sxin tenis
per la maniko, "ambaux posedis sekretojn kaj ambaux sciis tion
saman. Sekve, edzino, ju pli malmulte vi parolos pri tiu cxi
afero, des pli bone; kaj prenu tion cxi kiel instruo, por en
estonteco rigardi la aferojn kun pli kompata kaj pli sagxa okulo.
Frauxlino Marion, mi alkondukis malnovajn konatojn."

Clemency, tenante la antauxtukon antaux la okuloj, malrapide
eniris, sub la brako de sia edzo; tiu cxi lasta kun plenda
vizagxo, esprimanta la antauxsenton, ke la kribrilo de muskato
estas perdita, se sxi perdis la kuragxon.

"Nu, sinjorino," diris la advokato kaj retenis Marionon kiu volis
kuri renkonte al la malnova servantino, "kio do mankas al Vi
propre?"

"Kio al mi mankas?" ekkriis Clemency. Sed kiam sxi nun, mirigita
kaj ofendita de la demando kaj ektimigita de lauxta kriego de
sinjoro Britain, rigardis supren kaj la bone konatan amatan
vizagxon vidis tiel proksime antaux sxi, sxi largxe malfermis la
okulojn, plori