olena
silento de la vespero.

"Kiam mi logxis ankoraux sub tiu cxi amata tegmento, Grace --"

"Ho, kara koro! Nur unu minuton! Ho, Marion, ke mi denove auxdas
vin paroli!"

Sxi ne povis auxskulti la amatan vocxon sen profunda, preskaux
turmenta skuigxo.

"Kiam mi logxis ankoraux sub tiu cxi amata tegmento, Grace, mi
lin amis de mia tuta koro. Mi lin amis plej profunde. Mi povus
morti por li, kvankam mi estis ankoraux tiel juna. Mi neniam
rifuzis lian amon en la profundeco de mia koro, ecx ne unu
momenton. Gxi estis al mi pli kara, ol mi povas diri. Kvankam
pasis jam longa tempo kaj cxio farigxis alia, mi tamen ne povis
elporti la penson, ke vi pensus, ke mi lin iam ne fidele amis.
Neniam mi amis lin pli multe ol en la tago, kiam li de tie cxi
forveturis. Neniam mi amis lin pli multe, ol en tiu vespero, kiam
mi de tie cxi malaperis."

Sxia fratino povis nur rigardi al sxi en la vizagxon kaj forte
sxin teni en la brakoj.

"Sed mem ne sciante tion," diris Marion kun kvieta rideto, "li
akiris alian koron, ankoraux antaux ol mi havis koron, por donaci
al li. Tiu cxi koro -- via, kara fratino -- estis tiel plena je
aldoniteco al mi, tiel memoferema kaj nobla, ke gxi kasxis sian
amon kaj tenis gxin sekrete de la okuloj de cxiuj, ekster miaj
okuloj -- ha, kiaj okuloj estus tiel akrigitaj de amo kaj
dankemeco! -- kaj oferis sin por mi. Sed mi konis la profundecon
de tiu cxi koro. Mi konis la batalon, kiun gxi elportis. Mi
sciis, kiel alta kaj netaksebla estis por li la indo de tiu cxi
koro, kiel ajn forte li min amas. Mi sciis, kiom mi sxuldas al
tiu cxi koro, mi havis gxian belan ekzemplon cxiutage antaux la
okuloj. Kion vi faris por mi, Grace, tion cxi mi sciis, ke mi
povos fari ankaux por vi, se mi volos. Mi neniam iris dormi, ne
peteginte antauxe Dion kun larmoj, ke Li donu al mi la forton por
tio cxi. Mi neniam iris dormi sen pensado pri la propraj vortoj
de Alfred cxe la adiauxdiro, ke cxiutage en homaj koroj estas
farataj venkoj, en komparo kun kiuj tiuj cxi kampoj de batalo
tute perdas sian signifon. Kaj kiam mi cxiam pli kaj pli pensadis
pri la rifuzigxoj, kiuj cxiutage estas renkontataj en la mondo
kaj ecx ne estas rimarkataj, tiam ankaux mi sentis, ke mia tento
farigxas al mi kun cxiu tago pli facila! kaj Li, kiu nun rigardas
en nian koron kaj scias, ke nenia guto da malgxojo aux doloro sin
trovas en la mia, nenio ekster nemiksita felicxo, Li donis al mi
la forton por la decidigxo farigxi neniam la edzino d