om li montras. Sinjorino
Grace ricevis de sxi leterojn, en kiuj sxi skribas, ke sxi bone
fartas kaj ke la edzinigxo de tiu kun sinjoro Alfred faris sxin
felicxa; kaj sxi ankaux de si reskribis leterojn. Sed super sxia
vivo kaj sorto sin portas la sekreto, kiu gxis nun ne estas
klarigita kaj kiun --".

Sxia vocxo farigxis sxanceligxa kaj sxi haltis.

"Kaj kiun --" ripetis la fremdulo.

"Kiun nur unu sola persono povus ankoraux klarigi," diris
Clemency, malfacile spirante.

"Kaj kiu estas tiu persono?" demandis la fremdulo.

"Sinjoro Michael Warden!" respondis Clemency preskaux per krio
kaj per tio sama montris al sia edzo, kion sxi antauxe volis lin
rimarkigi, kaj al Michael Warden, ke li estas rekonita.

"Vi min konas ankoraux, sinjoro," diris Clemency, tremante de
ekscititeco. "Mi gxin vidis! Vi min konas ankoraux de tiu nokto
en la gxardeno. Mi estis apud si!"

"Jes, mi gxin scias," li diris.

"Jes, sinjoro," respondis Clemency. "Jes, certe. Tio cxi estas
mia edzo, sinjoro. Ben, kara Ben, kuru al sinjorino Grace -- kuru
al sinjoro Alfred -- kuru al kiu vi volas, Ben! Alkonduku iun,
tuj!"

"Restu!" diris Michael Warden kaj trankvile starigxis inter la
pordo kaj Britain. "Kion Vi volas fari?"

"Sciigu ilin, ke Vi tie cxi estas, sinjoro," petis Clemency kaj
kunebatis la manojn, tute ekster si de ekscititeco. "Sciigu ilin,
ke de Viaj lipoj ili povas pli multe auxdi pri sxi; ke sxi ne
tute estas perdita por ili, sed ke sxi denove revenos, por sian
patron kaj sian fratinon -- kaj ankaux sian malnovan servantinon,
mi --" sxi batis sin per ambaux manoj sur la bruston -- "gxojigi
per la vido de sxia aminda vizagxo. Kuru, Ben, kuru!" Kaj cxiam
ankoraux sxi pusxis lin al la pordo, kaj cxiam ankoraux sinjoro
Warden staris antaux la pordo kaj ne lasis lin iri, ne kun
kolera, sed kun malgxoja mieno.

"Aux eble," diris Clemency kaj ekscitite sin alkrocxis al la
mantelo de sinjoro Warden, "eble sxi nun estas tie cxi; eble sxi
estas tre proksime. Jes, mi vidas laux Via vizagxo, ke sxi certe
estas tie cxi. Mi petas Vin, sinjoro, lasu min al sxi. Mi
vartadis sxin, kiam sxi estis ankoraux tre malgranda infano.
Antaux miaj okuloj sxi elkreskis, kiel la fiero de tiu cxi loko.
Mi konis sxin, kiam sxi estis la fiancxino de sinjoro Alfred. Mi
provis sxin deteni, kiam Vi sxin forlogis. Mi scias, kia estis
sxia patra domo, kiam sxi estis ankoraux gxia animo, kaj kiel
alia gxi farigxis de la tempo, kiam sxi forkuris. Mi petas Vi