pro sendangxereco; sed la doktoro
havis sian ordinaran lokon kontraux Grace. Clemency saltadis
cxirkaux la tablo kiel disportantino, kaj la melankolia Britain
plenumadis apud malgranda flanka tablo la oficon de
distrancxisto.

"Viandon?" diris Britain, proksimigxante al sinjoro Snitchey kun
distrancxilo kaj forko en la mano kaj jxetante al li la demandon
kiel sxtonon sur la kapon.

"Jes", respondis la advokato.

"Kaj Vi volas viandon?" diris Britain al Craggs.

"Malgrasan kaj brunan", respondis tiuj cxi. Kontentiginte la
dezirojn de tiu cxi ambaux kaj modere provizinte la doktoron (li
sxajne sciis, ke la ceteraj ne deziras mangxon), li restis apud
la du advokatoj tiel proksime, kiel nur la konveno permesis, kaj
observadis ilin per senmovaj okuloj. Nur unu fojon lia malafabla
vizagxo iom glatigxis, tio cxi estis kiam sinjoro Craggs, kies
dentoj estis ne el la plej bonaj, faris malbonan gluton kaj estis
atakita de konvulsia tusado; kun granda viveco Britain tiam
ekkriis: "mi pensis, ke li sufokigxos"!

"Nun, Alfred", diris la doktoro, "kelkajn vortojn pri aferoj
negocaj, dum ni estas ankoraux cxe la matenmangxo".

"Dum ni estas ankoraux cxe la matenmangxo", diris Snitchey kaj
Craggs, kiuj sxajne tute ne pensis ankoraux pri cxesado.

Kvankam Alfred ne matenmangxis kaj videble havis multe por fari,
li tamen respekte respondis:

"Kiel Vi ordonos, sinjoro!"

"Se povus esti io serioza", komencis la doktoro, "en tiu cxi --"

"Farso, sinjoro", plenigis Alfred.

"En tiu cxi farso", dauxrigis la doktoro, "gxi estus tiu cxi
kuntrafigxo de la tago de l' adiauxdiro kun duobla tago de
naskigxo, al kiu por ni kvar estas ligitaj multaj agrablaj
rememoroj kaj kiu cxiam revokados al ni en la memoron nian longan
kaj amikan kunevivadon. Sed tio ne apartenas tien cxi."

"Ho jes, doktoro Jeddler", diris la junulo. "Gxi bone apartenas
tien cxi, tion diras al mi mia koro tiun cxi matenon, kaj ankaux
la Via tion al Vi dirus, se Vi volus gxin auxskulti. Mi forlasas
hodiaux Vian domon; mi cxesas hodiaux esti Via zorgato; ni
disigxas kiel duonaj parencoj, kiuj disligas unu ligilon, dum
aliaj jam ridetas al ni en la estonteco", -- li rigardis cxe tiuj
cxi vortoj Marion'on, kiu sidis apud li -- "ligiloj tiel ricxaj
je esperoj, ke vortoj ne povas tion cxi esprimi. Vi vidas", li
aldonis gaje, "Vi vidas, doktoro, estas ankoraux greno da
seriozajxo en tiu cxi granda malsagxa amaso da polvo. Hodiaux
almenaux ni konfesu, ke ekzistas anko