li denove sidigxis en sian avan segxon, denove
etendis la piedojn sur la varman tapisxon, multfoje tralegis la
leteron kaj ankoraux pli multe parolis pri gxi.

"Ho, estis ankoraux tempo", diris la doktoro kaj rigardis en la
fajron, "kiam Vi ambaux kune, vi, Grace, kaj li, kuradis brako en
brako, kiel paro da vivaj pupoj. Cxu vi memoras?"

"Ho jes," sxi respondis kun gaja rido kaj dauxrigis kudri
diligente.

"De hodiaux post unu monato!" diris la doktoro meditante.
"Sxajnas kvazaux de tiu tempo pasis ne pli ol unu jaro. Kaj kie
tiam estis mia malgranda Marion?"

"Neniam malproksime de sia fratino, kiel ajn malgranda sxi
estis," diris Marion: "Grace estis por mi cxio, ecx tiam, kiam
sxi ankoraux mem estis infano."

"Tre vere, mia kateto, tre vere," respondis la doktoro. "Sxi
estis solida malgranda mastrino, mia Grace, kaj bona
ekonomiistino kaj diligenta sagxa infano: plena je pacienco por
niaj kapricoj, cxiam preta antauxplenumi niajn dezirojn kaj
forgesi la proprajn; ecx jam tiam. Jam en tiu tempo, Grace, vi
neniam estis kolera kaj disputema, esceptinte rilate unu
punkton."

"Mi timas, ke de tiu tempo mi tre sxangxigxis al pli malbona,"
ridis Grace, cxiam ankoraux diligente laborante. "Kia punkto gxi
estis, patro?"

"Alfred, kompreneble," diris la doktoro. "Vi estis nur tiam
kontenta, se mi vin nomis la edzino de Alfred; tial ni vin nomis
edzino de Alfred; kaj tio cxi pli al vi placxis (kiel ajn strange
gxi nun sxajnas), ol se ni donus al vi la titolon de dukino, se
ni povus vin fari dukino."

"Efektive tiel estis?" trankvile diris Grace.

"Kiel, vi gxin pli ne memoras?" demandis la doktoro.

"Mi pensas, ke mi gxin ankoraux iom memoras", sxi respondis, "sed
nur apenaux. Estas tro longe de tiu tempo." Kaj kudrante sxi
kantetis la rekanton de unu malnova kanto, kiun la doktoro amis.

"Alfred baldaux havos efektivan edzinon," sxi diris, donante al
la interparolo alian direkton; "kaj tio cxi estis bela tempo por
ni cxiuj. Mia trijara ofico estos baldaux finita, Marion. Vi
faris gxin al mi tre facila. Mi diros al Alfred, kiam mi metos
vin ree al lia brusto, ke vi lin la tutan tempon kore amis kaj ke
li ecx unu fojon ne bezonis mian subtenon. Cxu mi povas gxin al
li diri, mia kara?"

"Diru al li, amata Grace", respondis Marion, "ke neniam sxuldo
tiel noble, tiel grandanime, tiel elteneme estis plenumata; ke mi
vin de tiu tempo kun cxiu tago pli amis; kaj ke mi vin nun tiel
senfine amas!"

"Tion cxi mi ne