ia koro batis tiel forte, ke
li apenaux povis elporti sian felicxon. Kiel ofte li rememoradis
tiun cxi tempon, pentradis gxin al si sub cxiaj cirkonstancoj,
timadis, ke gxi ne venos, kaj gxin deziradis kaj sopiradis je gxi
en malproksima, malproksima loko!

Denove la lumo! Klare kaj malproksime lumante, ekbruligite, kiel
li sciis, por lin saluti kaj lumi al li al la malnova domo. Li
faradis signojn per la mano, levadis la cxapelon kaj kriadis al
ili, kvazaux ili estus la lumo kaj povus lin auxdi kaj vidi, kiel
li gxojege rapidas al ili sur la vojo.

Haltu! Li konis la doktoron kaj antauxsentis, kion li faris. Li
ne devis fari al ili surprizon. Tamen li gxin povus fari, se li
per piedoj irus al la domo. Se la pordo de la gxardeno estis ne
fermita, li povus tra tie eniri; se ne -- transrampi la muron
estis tre facile, kiel li sciis de la tempo malnova, kaj en unu
minuto li estus inter ili.

Li eliris el la kalesxo kaj diris al la veturigisto -- ecx tio
cxi ne estis al li facile en lia ekscititeco -- ke tiu cxi haltu
kelkajn minutojn kaj poste malrapide veturu post li. Tiam li
rapide ekiris antauxen, provis, cxu la pordo estas nefermita,
transrampis la muron, desaltis sur la dua flanko kaj malfacile
spirante staris en la malnova frukta gxardeno.

Sur la arboj kusxis blanka prujno, kiu en la malforta lumo de la
ennuba luno pendis sur la maldikaj brancxoj, kiel velkintaj
girlandoj. Sekaj folioj krakis sub liaj piedoj, kiam li mallauxte
alsxteligxis al la domo. La dezerteco de vintra nokto estis
rimarkebla sur la tero kaj sur la cxielo. Sed la rugxa lumo
briladis al li afable renkonte el la fenestroj, figuroj de homoj
sin movadis antaux liaj okuloj, kaj la murmuro de homaj vocxoj
agrable tusxadis liajn orelojn.

Penante ekauxdi sxian vocxon el la aliaj ceteraj vocxoj kaj jam
duone konvinkite, ke li sxin auxdas, li jam preskaux atingis la
pordon, kiam gxi subite rapide estis malfermita kaj unu homa
figuro venis kontraux li. La figuro ektimigite kaj kun duone
interrompita ekkrio retiris sin.

"Clemency," li diris, "cxu vi min jam pli ne konas?"

"Ne eniru," sxi respondis, barante al li la eniron. "Foriru. Ne
demandu kial. Ne eniru!"

"Kio estas?" li ekkriis.

"Mi ne scias. Mi -- mi timas pensi pri tio cxi. Foriru. Cxu Vi
auxdas?"

Subita bruo levigxis en la domo. Sxi kovris al si per la manoj la
orelojn. Krio de malespero, tiel lauxta, ke nenia mano povis bari
la orelon, estis auxdita; kaj Grace -- kun teruro en