la vizagxo
kaj en la gestoj -- elkuris el la domo.

"Grace!" Li retenis sxin per la brako. "Kio estas? Cxu sxi
mortis?"

Sxi liberigis sin, kiel volante rigardi al li en la vizagxon, kaj
senkonscie falis sur la teron antaux li.

Amaso da homoj rapide kaj brue eliris el la domo; inter ili la
patro, tenante paperon en la mano.

"Kio estas?" ekgxemis Alfred kaj turnadis sian rigardon malespere
de vizagxo al vizagxo, dum li sur la genuoj staris apud la
sveninta. "Cxu neniu volas min rigardi? neniu min konas? estas
neniu, kiu dirus al mi, kio farigxis?"

Oni auxdis murmuron: "sxi forkuris!"

"Forkuris!" li ripetis.

"Forkuris, kara Alfred!" diris la doktoro per rompita vocxo kaj
kovris al si la vizagxon per la manoj. "Forkuris el la patra
domo. Tiun cxi nokton! Sxi diras, ke sxi libere kaj senriprocxe
elektis -- petas, ke ni pardonu al sxi -- kaj forkuris."

"Kun kiu? Kien?" li demandis rapide kaj premite.

Li suprensaltis, kiel volante sxin sekvi; sed kiam ili liberigis
al li la vojon, li malklare rigardis cxirkauxen, sxanceligxis
kelkajn pasxojn returne kaj denove falis sur la teron, kie li
genuis apud Grace kaj prenis unu el sxiaj malvarmaj manoj.

Regis granda konfuzo kaj ekscito, sed sen celo kaj plano. Kelkaj
ekkuris sercxi sur diversaj vojoj, aliaj alportis cxevalojn aux
torcxojn, aliaj lauxte paroladis inter si kaj diris, ke oni ne
havas ecx la plej malgrandan postesignon. Kelkaj aliris al li kaj
provis lin konsoli; aliaj admonadis lin, ke Grace devas esti
enportita en la domon, sed li ne respondis. Li neniun auxskultis
kaj sin ne movis.

La negxo falis cxiam pli dense. Li suprenrigardis al la cxielo
kaj diris al si, ke tiu cxi negxa cindro, kiu estas sxutata sur
lian esperon kaj lian suferon, bone konvenas al ili. Li rigardis
cxirkauxen sur la blankan teron kaj diris al si, ke la postesigno
de la piedo de Marion, apenaux enpresita, tuj estos ree kovrita
kaj ecx tiu cxi rememoro pri sxi ne dauxros. Sed li nenion sentis
de la vetero kaj ne movis sin de la loko.

PARTO TRIA.

De tiu nokto de la reveno la mondo farigxis ses jarojn pli
maljuna. Estis varma auxtuna posttagmezo, kaj forta pluvo estis
falinta. La suno subite sin montris el la nuboj, kaj briliginte
la malnovan kampon de la batalo sur unu verda loketo, sendis al
gxi luman saluton, kiu sin baldaux disvastigis super la tutan
landon, kvazaux oni ekbruligis fajron de gxojo, kiu estas
respondata de mil altajxoj.

Kiel bele kaj cxarme