sonadi; kaj la rugxa vizagxo de la doktoro
sin turnadis kaj returnadis, kiel brile lakita turnajxo kun homa
vizagxo; kaj la senspira sinjoro Craggs komencis jam dubi, ke la
dancado, kiel la cetera vivo, estas farata al la homoj tro
facila; kaj sinjoro Snitchey dancis kun viglaj saltoj por si,
Craggs kaj por seso da aliaj personoj.

Kaj ankaux la fajro ricevis fresxan humoron kaj pli hele brulis,
disblovita de la vento, kiun faris la dancado. Gxi estis la genio
de la cxambro kaj trovis sin cxie. Gxi brilis en la okuloj de la
viroj, en la juveloj sur la blankaj brustoj de la knabinoj, ludis
cxirkaux iliaj oreloj, kvazaux petole murmuretante ion al ili,
lumigis la plankon kaj metis rozan tapisxon al iliaj piedoj,
brilis sur la plafono, ke gxia flamo rebrilis sur iliaj vizagxoj,
kaj ekbruligis grandan iluminacion en la malgranda turo de
soniletoj de sinjorino Craggs.

Kaj nun la aero farigxis pli fresxa, kaj la muziko farigxis pli
energia kaj la dancoj iris en pli viva takto; kaj levigxis
blovado, kiu balancis la foliojn kaj la berojn sur la muroj, kiel
antauxe sub la libera cxielo; kaj bruo iris tra la cxambro,
kvazaux nevidebla amaso da elfoj akompanus la dancantojn. Nun
nenia trajto de la vizagxo de la doktoro jam povis esti rekonata,
kiam li sin turnadis cxirkauxen; nur sxajnis, ke tuta deko da
paradizaj birdoj flugas tra la cxambro kaj ke milo da malgrandaj
soniletoj sonas; tuta armeo da flugantaj vestoj sin portis en la
ventego, kiam la muziko silentigxis kaj la dancado cxesis.

La varmego kaj lacigxo faris la doktoron nur pli senpacienca je
la veno de Alfred.

"Cxu vi ion vidis, Britain? ion auxdis?"

"Estas tro mallume, por povi malproksime vidi, kaj tro multe da
bruo en la domo, por povi ion auxdi," respondis la servanto.

"Tio cxi estas vera! Tiom pli gaja estos la akcepto. Kioma horo
nun estas?"

"Gxuste la dekdua, sinjoro. Li devas jam baldaux veni, sinjoro."

"Tiel disheligu la fajron kaj jxetu sur gxin ankoraux unu pecon
da ligno", diris la doktoro. "Lia akcepta saluto devas lumi al li
renkonte tra la nokto, kiam li pli kaj pli proksimigxados!"

Li vidis gxin -- jes! El sia kalesxo li ekvidis la lumon, kiam li
turnis angulen apud la malnova pregxejo. Li konis la cxambron, el
kiu la lumo venis. Li vidis la nudajn brancxojn de la longe
konataj arboj inter la lumo kaj si. Li sciis, ke unu el tiuj cxi
arboj en la somero agrable bruas antaux la fenestro de Marion.

Larmoj staris al li en la okuloj. L