alfermu la pordon, dum mi ekbruligos la lanternon, Clemmy."

Clemency tuj obeis, sed rimarkis al tio cxi, ke li vane faras al
si la klopodon, ke gxi estas imago kaj tiel plu. Sinjoro Britain
diris "tre povas esti", sed tamen eliris, armita de la fero de
forno kaj lumigante per la lanterno en cxiujn flankojn.

"Estas tiel silente, kiel sur la tombejo," diris Clemency,
rigardante post li; "kaj ankaux preskaux tiel same timige!"

Rigardante returne en la kuirejon, sxi en timego ekkriis, kiam
facila figuro al sxi proksimigxis. "Kiu tie?"

"Silentu!" murmuretis al sxi ekscitite Marion. "Vi min cxiam
amis, ne vere?"

"Amis? infano! Certe!"

"Mi gxin scias. Kaj mi povas al vi konfidi, ne vere? Mi nun havas
tie cxi preskaux neniun, al kiu mi povus konfidi."

"Jes," diris Clemency kore.

"Iu estas ekster la domo," diris Marion kaj montris al la pordo,
"kiun mi hodiaux vespere ankoraux devas vidi kaj paroli kun li.
Michael Warden, pro Dio, foriru. Nun ne!"

Clemency surprizite kaj maltrankvile ektremis, kiam sekvante la
rigardon de la parolantino, sxi ekvidis malluman figuron,
starantan antaux la pordo.

"En minuto Vi povas esti malkasxita," diris Marion. "Nun ne!
Atendu, se estas eble, en ia kasxita loko. Mi tuj venos." Li
salutis sxin per la mano kaj malaperis. "Ne iru dormi. Atendu min
tie cxi!" diris Marion kun maltrankvila rapideco. "Mi jam antaux
unu horo volis paroli kun Vi. Ho, ne perfidu min!"

Marion kaptis ekscitite sxian manon kaj premis gxin al la brusto
-- movo, kiu en sia pasio estis pli elokventa, ol la plej varmega
petado per vortoj. Poste sxi foriris, kiam la radioj de la
revenanta lanterno komencis lumigadi la cxambron.

"Cxio trankvila kaj silenta. Neniu estas. Kredeble imago," diris
sinjoro Britain, ferminte kaj riglinte la pordon. "Unu el la
sekvajxoj de viva fantazio. Ha! kio estas?"

Clemency, kiu ne povis kasxi sian ekscititecon, pala kaj tremanta
per la tuta korpo sidis sur segxo.

"Kio estas?" sxi ripetis kaj frotis al si la manojn kaj kubutojn,
penante trankviligxi kaj rigardante cxien, nur ne al li en la
vizagxon. "Estas bele de via flanko, Britain! Antauxe vi enpelas
min en teruron per bruado kaj per lanternoj kaj per Dio scias
ankoraux kio . . . Kio estas? Ho, jes!"

"Se vi ricevas teruron de lanterno, Clemmy", diris sinjoro
Britain, tute trankvilanime gxin estingante kaj ree pendigante,
"tiam la terura fantomo estas facile forpelebla. Sed vi ja
ordinare estas suficxe kuragxa",