ble la knabino ankaux iom koketis; tiel gxi sxajnas.
Cxu Alfred estas tie cxi?"

"Ankoraux ne," diris sinjoro Craggs, "oni lin atendas cxiun
minuton".

"Bone," -- sinjoro Snitchey denove visxis al si la frunton --
"gxi estas granda faciligo. Mi neniam ankoraux estis tiel
maltrankvila de la tago, kiam ni komencis nian kompanion. Mi
intencas nun gxui la vesperon, sinjoro Craggs."

Sinjorino Craggs kaj sinjorino Snitchey aliris al ili, kiam li
elparolis sian intencon. La birdo paradiza estis en granda
eksciteco, kaj la soniletoj lauxte sonis.

"Cxiuj parolis pri tio cxi, sinjoro Snitchey. Mi esperas, ke la
negoco estas kontentigita?"

"Per kio kontentigita, mia kara?" demandis sinjoro Snitchey.

"Ke sendefenda virino estis elmetita al la mokado kaj priparolado
de la mondo", respondis lia edzino. "Tio cxi estas tute laux la
naturo de la negoco, tio cxi estas vera."

"Mi jam tiel longe kutimis," diris sinjorino Craggs, "vidi la
negocon ligitan kun cxio, kio detruas la doman felicxon, ke mi
jam estas kontenta, ke mi scias, ke gxi estas la nekasxita
malamiko de nia trankvileco. Tio cxi almenaux estas honesta kaj
sincera."

"Kara edzino," diris sinjoro Craggs, "via bona opinio estas
netaksebla, sed mi neniam diris, ke la negoco estas la malamiko
de via trankvileco."

"Ne," respondis sinjorino Craggs kaj skuis siajn soniletojn. "Ne,
vi gxin certe ne diris. Vi farigxus ne inda je la negoco, se vi
havus tiun cxi sincerecon."

"Kio tusxas mian foreston hodiaux vespere, mia kara", diris
sinjoro Snitchey, donante la brakon al sia edzino, "la malfelicxo
estis tute sur mia flanko; sed, kiel sinjoro Craggs scias . . ."

Sinjorino Snitchey ne lasis fini la komplimenton, cxar sxi tiris
sian edzon flanken kaj postulis rigardi tiun cxi homon, fari al
sxi la komplezon kaj rigardi lin.

"Kiun, kara edzino?" demandis sinjoro Snitchey.

"La kolegon de via vivo; mi kompreneble gxi ne estas al vi,
sinjoro Snitchey," gxemis sinjorino Snitchey.

"Ne, mi petas vin, kara edzino," konsolis sxia edzo.

"Ne, ne," diris sinjorino Snitchey kun majesta rideto. "Mi konas
mian pozicion. Rigardu lin, la kolegon de via vivo, vian modelon,
la konservanton de viaj sekretoj, la homon, al kiu vi konfidas,
vian duan 'mem' --"

Sekvante la rigardon de sia edzino, Snitchey rigardis sian
kompanianon.

"Se vi tiun cxi vesperon povas rigardi al tiu cxi homo en la
okulojn," dauxrigis sinjorino Snitchey, "kaj ne scias, ke vi
estas trompita, ke vi