denove ridetis. "Vi prezentas al vi felicxan domecon, Grace.
Mi vidas tion cxi laux viaj okuloj. Mi gxin scias, gxi estos
felicxa, mia kara. Kiel felicxa mi estas, ke mi gxin scias!"

"Nu", diris la doktoro, rapide enirante. "Cxu ni cxiuj estas
pretaj, por akcepti Alfredon? Li povas veni nur suficxe malfrue
-- cxirkaux horo antaux noktomezo -- tiel ni havas suficxe da
tempo, por farigxi gajaj antaux lia veno. Li ne devas veni antaux
ol la glacio estos rompita. Disheligu la fajron, Britain! Lasu
gxin lumi sur la ilikon, gxis gxi estos tute rugxa de flamo. Gxi
estas mondo plena je sensencajxo, mia kateto; fidelaj amantoj kaj
cxio alia -- nur sensencajxo; sed ni estu sensencaj kune kun la
aliaj homoj kaj ni donu al nia fidela amanto furiozan saluton al
la veno. Je mia vorto!" diris la doktoro kaj rigardis siajn
filinojn kun fiera gxojo, "hodiaux vespere mi ekster cxiu alia
sensencajxo preskaux pensas, ke mi estas patro de du belaj
filinoj".

"Kaj cxion, kion unu el ili iam faris aux ankoraux povas fari,
por vin malgxojigi, kara patro", diris Marion, "tion pardonu al
sxi nun, kiam sxia koro estas plena. Diru, ke vi pardonas al sxi,
ke vi volas pardoni al sxi, ke sxi cxiam havos parton en via amo
kaj --" sxi eksilentis kaj kasxis sian vizagxon sur la brusto de
la maljuna homo.

"Infano, infano!" kviete diris la doktoro. "Pardoni! kion mi
bezonas pardoni? Efektive, se niaj fidelaj amantoj revenas, por
fari al ni tiajn historiojn, tiam ni devas teni ilin malproksime
de ni; ni devas sendi al ili renkonte kurierojn kaj lasi ilin
veturi nur unu horon en tago, gxis ni estos suficxe preparitaj,
por ilin akcepti. Kisu min, mia kateto. Pardoni! Kia malsagxa
infano vi estas! Se vi min kvindek fojojn en tago cxagrenus,
anstataux tute ne, mi cxion al vi pardonus, ekster tia peto. Kisu
min, mia kateto. Prenu! por la estinteco kaj estonteco -- pura
kalkulo inter ni. Disheligu la fajron! Cxu la homoj en la
malvarma Decembra nokto devas frostigxi? Faru lume, varme kaj
gaje, aux mi al tiu kaj alia certe ne pardonos!"

Tiel bonhumora kaj gaja estis la doktoro! Kaj la fajro estis
disheligita, kaj la kandeloj lume brilis, kaj gastoj venadis, kaj
gaja movado komencigxis, kaj cxarma tono de gxoja ekscititeco jam
regis en la tuta domo.

Cxiam pli kaj pli da gastoj venis. Lumaj okuloj salutadis
Marionon; ridetantaj lipoj deziradis al sxi felicxon; sagxaj
patrinoj ludadis kun la ventumilo kaj esprimadis la esperon, ke
sxi ne estos tro juna