igita kaj mia konfido je la homa
naturo estis detruita. Kaj post tio mi tie cxi en tiu cxi domo
auxdis multe da parolajxo, kiu mian animon ankoraux pli
malgajigis; kaj post cxio tio cxi mia opinio estas, ke kiel certa
kaj agrabla kvietigisto de la animo kaj bona kondukanto tra la
vivo nenio estas pli bona, ol la kribrilo de muskato."

Clemency volis ion aldoni, sed li antauxvenis al sxi.

"Ligita", li serioze aldonis, "kun fingringo".

"Faru kion vi volas, kaj cetere, ne vere?" rimarkis Clemency, en
la gxojo pro la konfeso metante unu brakon trans la duan kaj
karesante al si la kubuton.

"Tia kerna diro, ne vere?"

"Mi cetere ne scias", diris sinjoro Britain, "cxu oni povus gxin
nomi vera filozofio. Mi iom dubas tion cxi; sed gxi bone eltenas
kaj sxparas multe da cxagreno, kion la gxusta filozofio ne cxiam
faras."

"Rememoru nur, kiel vi mem iafoje insultadis", diris Clemency.

"Ha!" diris sinjoro Britain. "Sed la plej rimarkinda estas,
Clemency, ke vi min devis konverti. Tio cxi estas la plej
stranga. Vi! kio! mi pensas, ke vi ne havas duonon da penso en la
kapo!"

Tute ne ofendigxante, Clemency balancis la kapon, ridis kaj
cxirkauxprenante sin diris: "ne, mi ankaux tiel pensas".

"Mi estas suficxe konvinkita je tio cxi", diris sinjoro Britain.

"Ho mi pensas, vi estas prava", diris Clemency. "Mi elportas
nenian penson, mi nenian bezonas".

Benjamin prenis la pipon el la busxo kaj ridis, gxis la larmoj
elkuris al li sur la vangojn. "Kiel naiva vi estas, Clemency," li
aldonis cxiam ankoraux ridante kaj visxante al si la okulojn.
Clemency, nenion kontrauxdirante, faris tion saman kaj ridis tiel
same kore, kiel li.

"Sed mi tamen vin amas", diris sinjoro Britain; "vi estas tre
bona knabino en via speco; donu do al mi la manon, Clemency. Kio
ajn estos, mi vin cxiam estimos kaj cxiam estos via amiko."

"Efektive!" respondis Clemency. "Nu, tio cxi certe estas tre bone
de via flanko."

"Jes, jes", diris sinjoro Britain kaj prezentis al sxi la pipon
por elbati; "mi vin ne forlasos. Auxskultu! estas stranga bruo!"

"Bruo!" ripetis Clemency.

"Pasxoj ekster la domo. Sonis, kvazaux iu desaltas de la muro."

"Cxu ili supre cxiuj estas en lito?"

"Ho, nun ili cxiuj iris dormi."

"Cxu vi nenion auxdis?"

"Ne!"

Ili ambaux auxskultis sed nenion auxdis. "Mi ion diros al vi",
diris Benjamin kaj deprenis lanternon; "mi pro singardeco faros
unu fojon cxirkauxiron cxirkaux la domo, antaux ol mi iras dormi.
M