-- mi havis matene du kulerojn en la posxo
. . . Ho, Dio, kiel malrapide li gxin malfermas."

Sxi parolis cxion tion cxi kiel monologon, dum en sia senpacienco
sciigxi la novajxon sxi levis sin sur la finetojn de la piedoj
kaj el sia antauxtuko faris korktirilon kaj el sia busxo botelon.
Fine, perdinte la paciencon atendi, dum la doktoro kun la letero
cxiam ankoraux ne estis preta, sxi subite returne mallevis sin
sur la plandojn kaj jxetis sian antauxtukon kiel kovrilon trans
la kapon, plena je muta malespero kaj ne povante plu gxin elteni.

"Venu, knabinoj!" ekkriis la doktoro. "Mi ne povas alie; en mia
vivo mi nenian sekreton povis teni cxe mi. Kaj ankaux ne estas
multe da sekretoj, kiuj estus indaj esti tenataj en tia -- sed ni
silentu pri tio cxi. Alfred reveturas kaj baldaux venos!"

"Baldaux!" ekkriis Marion.

"Kio! la romano estas tiel rapide forgesita!" diris la doktoro
kaj pincxis al sxi la vangon. "Mi tuj sciis, ke la sciigo sekigos
la larmojn. Jes! 'Mi volas fari al sxi surprizon', li tie cxi
skribas. Sed tio cxi ne iros. Li devas havi konvenan akcepton."

"Baldaux!" ripetis Marion.

"Nu, eble ne tiel baldaux, kiel Via senpacienco pensas",
respondis la doktoro; "sed suficxe baldaux. Ni rigardu! hodiaux
estas jxauxdo, ne vere? tiel li intencas veni de hodiaux post
monato".

"De hodiaux post unu monato", mallauxte ripetis Marion.

"Gxoja tago kaj festo por ni cxiuj", diris per gaja vocxo sxia
fratino Grace, kiu gratulante sxin kisis. "Longe atendita tago,
mia kara, kiu fine venis".

Rideto estis la respondo, malgaja rideto, sed plena je fratina
amo; kaj kiam sxi rigardis al sia fratino en la vizagxon kaj
auxskultis la cxarman harmonion de sxia vocxo, kiam sxi plu
pentradis la gxojojn de la revidigxo, tiam sur sxia propra
vizagxo brilis espero kaj gxojo.

Kaj ankoraux io: io, kio pli kaj pli trarigardis tra la ceteraj
sentoj, kaj por kio mi ne havas nomon. Tio cxi ne estis gxojo,
triumfo, fiera entuziasmo -- tiuj cxi ne montras sin tiel
trankvile. Tio cxi estis ne sole amo kaj dankemo, kvankam tiuj
cxi faris parton de tio cxi. Gxi ne venis de ia egoista penso,
cxar tiuj cxi ne brilas tiel sur la frunto, ne flamas tiel sur la
lipoj.

Doktoro Jeddler malgraux sia filozofio -- kiun li cxiam en la
praktiko forgesadis, kiel gxi ofte okazas al gloraj filozofoj --
ne povis sin deteni montri tian grandan intereson je la reveno de
sia malnova lernanto kaj zorgato, kiel se gxi estus ia serioza
afero. Tiel