vin repostulos, mia plej
amata, kaj antaux ni staros la bela estonteco de nia edza vivo,
tiam gxi estu unu el niaj plej bonaj plezuroj meditadi, kiel ni
povas fari Grace'on felicxa, antauxplenumadi sxiajn dezirojn,
montri al sxi nian amon kaj dankecon kaj ion repagi al sxi de la
sxuldo, kiun sxi metis sur nin."

La pli juna fratino metis unu manon en la lian kaj per la dua sxi
tenis cxirkauxprenite sian fratinon. Sxi rigardadis en la
trankvile gajajn okulojn de sia fratino per rigardo, en kiu estis
miksitaj amo, admiro, doloro kaj preskaux adoro. Sxi rigardadis
la vizagxon de la fratino, kiel se gxi estus la vizagxo de cxiela
angxelo. Kaj kun gaja, felicxa trankvileco tiu cxi vizagxo
rigardadis sxin kaj sxian amanton.

"Kaj kiam la tempo venos, se gxi iam devas veni", diris Alfred --
"mi miras, ke gxi ankoraux ne venis, sed Grace scias tion cxi la
plej bone, kaj Grace estas cxiam prava -- la tempo, kiam sxi
bezonos koron de amiko, al kiu sxi povus sin konfidi, kiel
fidelaj ni tiam estos, Marion, kaj kiel ni gxojos, ke nia bona
fratino amas kaj estas amata, kiel sxi meritas!"

Cxiam ankoraux la pli juna fratino rigardadis al sxi en la
okulojn kaj ne deturnadis sin ecx al li. Kaj cxiam ankoraux
ripozadis tiuj cxi fidelaj okuloj kun gaja felicxa trankvileco
sur sxi kaj sxia amanto.

"Kaj kiam cxio tio cxi estos pasinta kaj ni estos maljunaj kaj
vivos en malvasta komuneco kaj ofte parolados pri la malnovaj
tempoj", diris Alfred, "tiam tio cxi antaux cxio devas esti nia
tempo plej amata -- precipe tiu cxi tago; kaj tiam ni rakontados
al ni, kion cxe la disigxo ni pensis kaj sentis kaj esperis kaj
timis; kaj kiel ni ne povis diri al ni reciproke adiaux."

"La kalesxo veturas tra l' arbajxo", ekkriis Britain.

"Jes! Mi estas preta -- kaj kiel ni malgraux cxio felicxe nin
revidis; tiun cxi tagon ni faros la plej felicxa en la tuta jaro
kaj ni gxin festados kiel triobla tago de naskigxo. Ne vere, mia
kara?

"Jes!" diris la pli maljuna fratino kun fajro kaj radianta
rideto. "Jes, Alfred, ne malrapidu. Ne restas tempo. Diru al
Marion adiaux. Kaj Dio vin gardu!"

Li altiris la pli junan fratinon al sia brusto. Kiam li sxin ree
ellasis, sxi denove alvolvigxis al Grace kaj denove ekrigardis al
sxi en la trankvilajn okulojn kun tiu sama rigardo plena je
miksitaj sentoj.

"Adiaux, Alfred!" diris la doktoro. "Paroli pri serioza
korespondado aux serioza aldoniteco kaj sxuldigeco kaj tiel plu
en tiu cxi -- ha, ha, ha! -- Vi