Mi ne povas ankaux rakonti
detale, kiel la blua paperujo, kiu konservis lian subskribon,
havis por li poste misteran altiran forton, tiel ke li ne povis
gxin forlasi. Mi ne rakontos ankaux, kiel Clemency Newcome, tute
ekster si de rido cxe la penso, ke sxi estas persono grava, metis
sin per siaj ambaux kubutoj super la tutan tablon kaj apogis la
kapon sur la maldekstra brako, antaux ol sxi komencis fari siajn
kabalajn signojn, por kiuj sxi bezonis tre multe da inko kaj
kiujn sxi samtempe per la lango pentradis en la aero. Kiam sxi
unu fojon gustumis inkon, sxi farigxis soifa je gxi, kiel la
tigro, kiu eklekis sangon, kaj sxi volis subskribi cxion eblan
kaj meti sian nomon en cxiuj anguloj. Por mallonge diri, la
doktoro estis liberigita de sia ofico kaj de sia respondeco kaj
Alfred prenis gxin mem sur sin kaj komencis sian vojagxon de l'
vivo.

"Britain!" diris la doktoro, "kuru al la pordo de l' gxardeno kaj
rigardu, cxu la kalesxo venas. La tempo forflugas, Alfred."

"Jes, sinjoro, jes!" vive rediris la junulo. "Kara Grace! unu
sekundon! Marion -- tiel juna kaj bela, tiel aminda kaj admirata,
al mia koro tiel kara, kiel nenio en la mondo -- ne forgesu tion
cxi! Mi metas Marion'on en viajn manojn."

"Sxi estis por mi cxiam kara gardatajxo, Alfred. Nun sxi estas
por mi duoble kara. Mi montros min inda je via konfido", diris
Grace.

"Mi kredas gxin, Grace", respondis Alfred. "Mi scias gxin. Kiu
povus rigardi en vian okulon kaj auxdi vian sinceran vocxon kaj
tion cxi ne scii. Ha, bona Grace! se mi havus vian certan senton,
vian trankvilan animon, kiel senzorge mi forlasus hodiaux tiun
cxi lokon!"

"Tiel vi pensas?" rediris sxi kun trankvila rideto.

"Kaj tamen, Grace -- fratino mi preskaux dirus."

"Diru gxin!" sxi lin vive interrompis. "Mi auxdas gxin kun
plezuro, neniam nomu min alie."

"Tiel fratino", diris Alfred, -- "kaj tamen estas pli bone por
Marion kaj por mi, se via sensxanceligxa kaj fidela animo nin tie
cxi subtenas kaj faras nin pli felicxaj kaj pli bonaj. Ecx se mi
povus, mi sxin ne pro mi forprenus."

"La kalesxo estas sur la altajxo!" ekkriis Britain.

"La tempo pasas, Alfred", admonis la doktoro.

Marion staris flanke, kun okuloj mallevitaj; sed nun Alfred ame
alkondukis sxin al la fratino kaj metis sxin al sxia brusto.

"Mi diris al Grace, kara Marion", li diris, "ke mi donas vin sub
sxian gardon, ke mi forirante konfidas al sxi vin kiel mian plej
karan juvelon. Kaj kiam mi revenos kaj