en la vizagxon, "cxar hodiaux estas ies tago de naskigxo".

"Ies tago de naskigxo, mia kateto?" diris la doktoro. "Cxu vi ne
scias, ke cxiun tagon estas ies tago de naskigxo? Cxu vi ne
scias, kiom multe da novuloj cxiun minuton komencas la strangan
kaj ridindan aferon -- ha, ha, ha! oni tute ne povas paroli pri
gxi serioze -- kiun oni nomas la vivo?"

"Ne, patro!"

"Kompreneble vi ne; vi estas virino -- preskaux", diris la
doktoro. "Cetere", li aldonis kaj rigardis en la belan vizagxon,
kiu sin tiris al la lia, "mi pensas, ke gxi estas via tago de
naskigxo".

"Kio! Efektive, mia patro?" ekkriis lia amata filino kaj donis al
li la lipojn por kiso.

"Jen havu! kaj ankaux mian amon", diris la doktoro kaj kisis
sxin; "kaj tiu cxi tago ofte, tre ofte revenadu -- kia penso! La
penso deziri oftan ripetadon en tia farso", diris la doktoro por
si mem, "estas bona! Ha, ha, ha!"

La doktoro Jeddler estis, kiel la leganto jam scias, granda
filozofo; kaj la cxefa tezo de lia filozofio estis rigardi la
tutan mondon kiel grandega farso, kiel io tro sensenca, por ke
prudenta homo povu serioze pensi pri gxi. Tiu cxi dogmo estis en
sia komenco rezultato de la kampo de l' batalo, sur kiu li
logxis, kiel Vi baldaux sciigxos.

"Kiel propre venis al Vi la muziko?" demandis la doktoro.
"Kompreneble gxi estas sxtelistoj de kokoj. De kie venis la
muzikantoj?"

"Alfred ilin alsendis", respondis lia filino Grace kaj ree
alfortikigis kelkajn simplajn florojn, per kiuj sxi antauxe
ornamis la harojn de sia fratino kaj kiujn la dancado
malfortikigis.

"Tiel Alfred alsendis la muzikon?" rediris la doktoro.

"Jes, li renkontis ilin en la vojo, kiam li matene venis. Tiuj
cxi homoj migras per piedo kaj tiun cxi nokton ripozis en la
urbo; kaj cxar hodiaux estas la tago de naskigxo de Marion kaj li
pensis, ke li faros al sxi plezuron, li alsendis ilin tien cxi
kun bileto, en kiu estis skribite, ke, se mi gxin aprobas, ili
alportu al sxi serenadon."

"Jes, jes" diris la doktoro, "li cxiam demandas vian opinion".

"Kaj cxar mia opinio sin montris favora", gaje diris Grace kaj
haltis por momento, por admiri la cxarman kapon, kiun sxi
ornamis; "kaj cxar Marion estis tre gaja kaj komencis danci, ni
fine dancis ambaux sub la muziko de Alfred, gxis ni perdis la
spiradon. Kaj la muziko placxis al ni tiom pli, ke Alfred gxin
sendis. Ne vere, kara Marion"?

"Ho, mi ne scias, Grace. Kiel vi min turmentas kun Alfred!"

"Mi vin turmentas, kiam mi