pli juna
filino, revenadis al li al la okuloj; kaj pro sxi li bedauxris,
ke la vivo estas tiel ridinda afero.

Al la doktoro neniam venis en la kapon demandi, cxu liaj infanoj
iel penas fari el gxi aferon seriozan. Sed por tio cxi li estis
filozofo. Estante de naturo homo kun mola kaj varma koro, li per
okazo venis al tiu ordinara sxtono de la sagxuloj (multe pli
facile trovebla ol tiu, kiun sercxas la alhxemiistoj), kiu ofte
farigxas falilo por bonkoraj homoj kaj havas la malagrablan econ,
ke gxi turnas oron en malpuran fandajxon kaj cxiun multekostan
objekton en ion tute senutilan.

"Britain!" ekkriis la doktoro. "Britain! Kie vi estas?"

Malgranda homo kun eksterordinare malafabla kaj malkontenta
vizagxo elvenis el la domo kaj respondis tiun cxi vokon iom
sengxene per la vortoj: "nu, kio do estas?"

"Kie estas la tablo matenmangxa?" demandis la doktoro.

"En la domo", respondis Britain.

"Cxu vi kovros gxin tie cxi sub malkovrita cxielo, kiel mi
ordonis al vi hieraux vespere?" diris la doktoro. "Cxu vi ne
scias, ke venos gastoj? Ke, antaux ol venos la vojagxa kalesxo,
tie cxi ankoraux negocoj devas esti finitaj? Ke hodiaux estas
precipe solena tago?"

"Cxu mi povis ion fari, sinjoro doktoro, antaux ol la virinoj
desxiris la pomojn, he?" diris Britain kaj levadis iom post iom
sian vocxon, tiel ke li fine forme kriis.

"Nu, cxu ili nun jam finis?" diris la doktoro kaj rigardis la
horlogxon. "Antauxen! faru rapide! kie estas Clemency?"

"Jen mi estas, sinjoro", eksonis la voko, venante de unu el la
sxtuparoj, sur kiu paro da mallertaj piedoj rapide deiradis
malsupren. "Ni estas pretaj. Forportu, knabinoj! En duono da
minuto cxio estos en ordo, sinjoro!"

Kun tiuj cxi vortoj sxi komencis vive labori kaj montris sin cxe
tio cxi en tia stranga formo, ke sxi meritas esti priskribita per
kelkaj vortoj.

Sxi havis la agxon de cxirkaux tridek jaroj kaj havis suficxe
dikvangan kaj afablan vizagxon, kvankam gxi penis havi esprimon
de seriozeco, kiu donis al gxi vidon tre ridindan. Sed la impreso
de tio cxi ankoraux tute malaperadis antaux la impreso de sxia
eksterordinare mallerta esteco. Se ni diros, ke sxi havis du
maldekstrajn piedojn kaj du brakojn, kiuj propre apartenis al iu
alia, kaj ke tiuj cxi kvar membroj sxajnis elartikigitaj kaj tute
ne realmetitaj al sia gxusta loko, tiam ni prezentos nur la veran
staton en gxia plej facila lumo. Kaj se ni diros, ke je tiu cxi
stato cxi estis tute kontenta, prenis