siajn brakojn kaj piedojn
tiel, kiel ili estis, kaj metadis nenian bridon al iliaj
kapricoj, tiam ni donos nur malgrandan ideon pri sxia
trankvilanimeco. Sxia kostumo konsistis el paro da grandegaj
kapricaj sxuoj, kiuj cxiam direktadis sin alie ol sxiaj piedoj,
el bluaj sxtrumpoj kaj el multekolora katuna vesto de la plej
malbela modelo, kiun oni nur povus trovi por mono, kaj el blanka
antauxtuko. Sxi portis cxiam mallongajn manikojn kaj havis cxiam
kontuzitajn kubutojn kaj tiel vive zorgis pri ili, ke sxi cxiam
penadis en cxia situacio, ecx kie estis absolute neeble, ilin
turnadi kaj cxirkauxrigardadi. Ordinare malgranda cxapeto sidis
ie sur sxia kapo, kvankam oni gxin nur malofte povis vidi sur tiu
loko, kiun tiu cxi vestajxo pleje okupas cxe aliaj homoj; sed de
la kapo gxis la piedoj gxi estis modele pura kaj prezentis ian
specon de mallerta puremeco.

Tia estis la eksterajxo kaj vestoj de Clemency Newcome, kiun oni
suspektadis, ke sxi senkulpe falsigis sian propran nomon
Klementino (sed neniu sciis gxin certe, cxar sxia surda maljuna
patrino, vera mirindajxo pro la alta agxo, kiun sxi atingis, kaj
kiun sxi subtenadis preskaux de sia plej frua infaneco, estis
mortinta, kaj aliajn parencojn sxi ne havis). Sxi estis nun
okupita je la kovrado de la tablo, kaj de tempo al tempo sxi
haltadis, metante la rugxajn brakojn unu sur la duan, frotante la
kontuzitan kubuton per la mano de la dua brako kaj tre trankvile
rigardante la ambaux brakojn, gxis sxi subite ekmemoris ion, kio
ankoraux mankis, kaj tiam sxi forkuris por gxin alporti.

"Jen venas la du advokatoj, sinjoro!" diris Clemency en tono ne
tre favora.

"Aha!" ekkriis la doktoro kaj iris al ili renkonte. "Bonan
matenon, bonan matenon! Kara Grace! Marion! Jen estas sinjoro
Snitchey kaj sinjoro Craggs. Kie estas Alfred?"

"Li kredeble baldaux venos, patro", diris Grace. "Li havis tiun
cxi matenon kun la preparado al la forveturo tiom da laboro, ke
li jam tuj post la levigxo de l' suno sin levis kaj eliris. Bonan
tagon, miaj sinjoroj!"

"Bonan matenon, niaj sinjorinoj", diris sinjoro Snitchey, "por mi
kaj Craggs --" tiu cxi salutis -- "bonan matenon, frauxlino", li
diris al Marion -- "mi kisas al Vi la manon" -- kaj tion cxi li
efektive faris. "Kaj mi deziras" -- vere vidi gxin sur li oni ne
povis, cxar je l' unua rigardo oni ne povis supozi en li tre
multajn bonajn dezirojn por aliaj homoj -- "ke tiu cxi felicxa
tago cent fojojn revenu".

"Ha, ha, ha!" ridis