tre alte super la malbonaj pasioj de la
homo, baldaux ree ricevis sian gajecon kaj ridetadis super la
kulpa kampo de l' batalo tiel same, kiel antauxe, kiam la kampo
estis ankoraux senkulpa. La alauxdoj kantadis alte super gxi, la
ombroj de la flugantaj nuboj kuradis ludante super la herbejoj
kaj arbaroj, super la tegmentoj kaj turoj de la urbo borderita de
arboj, rapidante al la brilanta malproksimajxo, kie la tero kaj
cxielo kunigxas kaj la vespera cxielrugxo estingigxas. Greno
estis semata kaj elkreskadis kaj estis rikoltata; la rivereto,
kiu antauxe estis rugxe kolorigita, turnadis radon de muelejo;
viroj fajfadis post la plugilo; sxafoj kaj bovoj pasxtigxadis sur
la herbejo; knaboj kriadis sur la kampoj por fortimigi la
birdojn; fumo sin levadis el la kamentuboj; sabataj sonoriloj
gaje sonoradis; maljunaj homoj vivadis kaj mortadis; la modestaj
kreitajxoj de la kampo kaj la simplaj floroj de l' arbaro
floradis kaj velkadis en la kutima tempo sur la sanga kampo, kie
multaj miloj da homoj antauxe falis en la granda batalo.

Sed en la komenco oni vidadis en la semitajxo pli mallumajn
lokojn, kiujn la homoj rigardadis kun sento de teruro. Jaro post
jaro ili revenadis; kaj oni sciis, ke sur tiuj cxi fruktaj lokoj
homoj kaj cxevaloj kusxis enterigitaj en senorda amaso kaj
bonigis la teron. La kampisto, kiu tie plugadis, timadis la
grandajn vermojn, kiuj logxis tie cxi en la tero; kaj la garboj,
kiujn oni tie rikoltis, en la dauxro de multaj jaroj estis
nomataj la garboj batalaj kaj metataj aparte, kaj neniam garbo
batala cxe la festo de rikolto venadis sur la lastan veturilon.
Tra longa tempo kun cxiu farita sulko estis trovata postesigno de
la batalo. Longan tempon oni vidadis difektitajn arbojn sur la
kampo kaj duone detruitajn barilojn kaj murojn sur la lokoj, kie
estis mortiga mana batalado, kaj lokojn forte batitajn per
piedoj, kie nenia herbeto volis kreski. Longan tempon cxiu
knabino timis ornami al si la harojn aux la bruston per la plej
bela floro de tiu cxi kampo de l' mortintoj; -- kaj longan tempon
oni kredis, ke la tie kreskantaj beroj lasas post si en la mano,
kiu ilin desxiras, neforigeblan makulon.

Sed la jaroj, kvankam ili pasadis tiel rapide, kiel la nuboj de
somero, per sia irado malaperigadis ecx tiujn cxi postesignojn de
la malnova batalo kaj elvisxis la legendajn rememorojn de gxi el
la kapo de la homoj, gxis ili akceptis la formon de fabeloj de
maljunaj virinoj kaj kun cxiu jaro estis pli forg