hij had moed, had troost voor allen,
Die zuchten aan het kleene boord,
En hield op deze ree hun woord.

Maar nu!

Zou hij, in gruwb'ren moord,
Hier weerloos, ongewroken vallen,
Gescheiden van den trouwen stoet,
Die met hem, eer nog de uchtend daagde,
Om lijftogt aan den wal zich waagde,
De streek, het dorp was ingespoed?
Ach! geen dier makkers had de wilden
Mistrouwd als hij, om 't valsch gelach,
Waarmee de schaar hun worst'ling zag,
Toen zij hun kracht den buffel spilden,
Die 't koord des leiders scheurde als rag;
Het dier, door hen vooruit betaald,
Vervolgd, en toch niet ingehaald.
"Neen, broeders," mogt hij hen bezweren,
"Blijft zonder buks, blijkt zonder dolk
Van nacht niet wijlen bij dit volk."
Zij scholden hem een onheilstolk;
Zij wilden naar de kust niet keeren.
Daar droeg de praauw hem naar de boot;
Daar bad hij: "Heere! zie mijn nood!"

Te regt; want onder 't peinzend staren
Naar schuinschen stam, naar wond'ren boom[1],
Die schermen weefde van zijn blaren,
Wiens bloesem, wuivende op den stroom,
De sneeuwvlok scheen dier balsemluchten,
Had hem een bont faizantenpaar,
In 't loof gedoken, doen verzuchten:
"Dat ik zoo vrij, zoo veilig Waar!"
En even of de toon dier klagte
Zijn lot den roeijers had ontvouwd,
Werd de een, die straks zijn wenken wachtte,
Werd de aer, die eerst hem meester achtte,
Geblaakt door lust naar bloed en goud.
Ter sluik was de achterste opgesprongen;
Hem meldde 't vlijmend tandgesis.
De voorste zwaaide met den kris,
En spelde... doch hij was bedwongen.
Een kleine gift van luttel geld
Had beide een wijl te vree gesteld;

En zwijgend ging 't op gulden baren
De landstreek uit, der haven toe;--
Neen, eensklaps kweelde Bontekoe
Als waar' zijn togt een spelevaren:

Noot 1: De Bombax, of zijde-katoenboom.

I

'T PASSEREN DER LINIE.

Stem: Wie had op Sinxen nacht
Gedacht.
_Vlaamsch Liedeken_.

_Scheepsvolk._

Daar rijst de god der zee
Alree,
Een wierkrans om de lokken;
Hij brengt zijn holle weerhelft mee;
'k Wou dat hij 't wat meerminnen dee,
Al moest ik er voor dokken.

Wat vremde