ec
senectus mores mutaverat. Quamquam eum colere coepi non admodum grandem
natu, sed tamen iam aetate provectum. Anno enim post consul primum fuerat
quam ego natus sum, cumque eo quartum consule adulescentulus miles ad
Capuam profectus sum quintoque anno post ad Tarentum. Quaestor deinde
quadriennio post factus sum, quem magistratum gessi consulibus Tuditano et
Cethego, cum quidem ille admodum senex suasor legis Cinciae de donis et
muneribus fuit. Hic et bella gerebat ut adulescens, cum plane grandis
esset, et Hannibalem iuveniliter exsultantem patientia sua molliebat; de
quo praeclare familiaris noster Ennius:

_unus homo nobis cunctando restituit rem;_
_noenum rumores ponebat ante salutem;_
_ergo plusque magisque viri nunc gloria claret._

11 Tarentum vero qua vigilantia, quo consilio recepit! Cum quidem me
audiente Salinatori, qui amisso oppido fugerat in arcem, glorianti atque
ita dicenti, 'mea opera, Q. Fabi, Tarentum recepisti', 'certe', inquit
ridens, 'nam nisi tu amisisses, numquam recepissem'. Nec vero in armis
praestantior quam in toga; qui consul iterum, Sp. Carvilio collega
quiescente, C. Flaminio tribuno plebis, quoad potuit, restitit agrum
Picentem et Gallicum viritim contra senatus auctoritatem dividenti,
augurque cum esset, dicere ausus est optimis auspiciis ea geri, quae pro
rei publicae salute gererentur; quae contra rem publicam ferrentur, contra
auspicia ferri. 12 Multa in eo viro praeclara cognovi, sed nihil
admirabilius quam quo modo ille mortem fili tulit, clari viri et
consularis. Est in manibus laudatio, quam cum legimus, quem philosophum non
contemnimus? Nec vero ille in luce modo atque in oculis civium magnus, sed
intus domique praestantior. Qui sermo, quae praecepta! Quanta notitia
antiquitatis, scientia iuris auguri! Multae etiam, ut in homine Romano,
litterae: omnia memoria tenebat non domestica solum, sed etiam externa
bella. Cuius sermone ita tum cupide fruebar, quasi iam divinarem, id quod
evenit, illo exstincto fore unde discerem neminem.

V. 13 Quorsus igitur haec tam multa de Maximo? Quia profecto videtis nefas
esse dictu miseram fuisse talem senectutem. Nec tamen omnes possunt esse
Scipiones aut Maximi, ut urbium expugnationes, ut pedestris navalisve
pugnas, ut bella a se gesta, ut triumphos recordentur. Est etiam quiete et
pure atque eleganter actae aetatis placida ac lenis senectus, qualem
accepimus Platonis, qui uno et octogesimo anno scribens est mortuus, qualem
Isocrati