is ke tie sin montras sennombraj sovagxaj
fragoj, tute rugxigante la teron. Unue li cxirkauxrigardis, sercxante
iun, kiu ilin kolektos por li, sed kompreneble li trovis neniun; tial li
demetis sian pakajxon kaj komencis mangxi tre rapide, ne atentante la
regulojn de bona societo.

Li ecx ne ekpensis, gxis li estis sin pleniginta gxis la gorgxo, ke liaj
kunvojagxantoj eble povas ankaux malsati. Tiam li malfermis la skatolon,
kaj ilin ellasis, kun granda plezuro rigardante iliajn ridindajn movojn,
dum ili faletis kontraux malgrandajn sxtonetojn, aux implikigxis en la
herbajxo, kaj senforte baraktis, kvazaux kaptitaj en ia terura densejo.
Du-tri sidigxis cxirkaux unu maturan beron, kaj regalis sin per gxi tie,
kie gxi kusxis; aliaj trinkis gutojn de la vespera roso, kiu jam
briletis sur la trifolioj kaj ranunkuletoj; dum la Cxefkanceliero, kiu
sxajnis cxiam renkonti malfacilajxojn, iel malpacigxis kun granda, verda
akrido,--kaj la batalo farigxis tiel furioza, ke oni ne povus scii, kiu
eligxos vivanta, se Vanc' ne alirus por helpi la malfelicxan sinjoron,
kaj fortimigus la insekton.

Malgraux tiuj malagrablaj cirkonstancoj, la kompatindaj nobeloj cxiam
konservis iom de la manieroj de la kortego; kaj iliaj ridetoj kaj
majestaj movoj, iliaj kapklinoj kaj salutoj, kauxzis al Vanc' tiajn
fortajn paroksismojn de ridado, ke li cxirkauxruligxis sur la herbo.

Kiam mallumigxis, li tamen cxesis ridi, kaj sopire pensis pri sia mola
lito, kun la silkaj kapkusenoj kaj lanugaj kovriloj; sed verdire li
estis tiel laca, ke li apenaux povis teni la okulojn malfermitaj; kaj,
tuj post kiam li elprenis la malgrandajn parencojn kaj amikojn el la
malseka herbajxo, kaj metis ilin sendifektajn en la skatolon, li mem
kusxigxis sub etendigxanta fagarbo, kaj profunde kaj dolcxe ekdormis.

La mateno trovis la Princon iom refresxigita, kaj alportis al li fresxan
decidemecon. Li decidis ekforiri por sercxi la Fragokoloran Sorcxiston,
lasante nenian rimedon neprovita, gxis li eltrovos lin, kaj konsentigos
lin resxangxi la aliformitan korteganaron en gxian staton antauxan. Li
do alsxultrigis la skatolon kaj brave ekpasxis sur la vojo, tute
nesciante kien li iros, kaj jam komencante bedauxri, ke li ne suficxe
atentis siajn lecionojn, por ke li nun almenaux sciu, al kiu direkto lia
propra regno sin etendas.

Li jam piediris unu-du horojn, kiam li vidis apud la sxoseo viron,
kolektantan lanugon de la altaj kardoj, kiuj vegetis lauxlonge de la
vojo.