on, kaj
la Princon invitis en la domon por mangxi. La mangxo jam estis
preparita; kaj cxetable sidis la etulino, kiun Vanc' antauxe vidis en la
gxardeno, kaj naux nigraj katoj havantaj verdajn okulojn, pintajn
cxapelojn, kaj, sub la mentonoj, belajn blankajn tuketojn. La Sorcxisto
almetis segxon por la Princo.

"Jen mia edzino," li diris, montrante la etan maljunulinon. "Sxi estas
profesia sorcxistino. Si mangxadas nenion krom akridoj kolektitaj dum la
luno estas plenkreska."

Tiam la Sorcxisto mallauxtigis la vocxon kun mistera mieno, sin klinis
al Vanc', kaj diris:

"Malmultekosta, tre malmultekosta. Cxiujare sxi apenaux kostas al mi
kvar pencojn por cxio, krom la altekalkanumitaj sxuoj. Tiuj estas
altprezaj, sed sxi devas ilin havi, cxar sxi estas profesia sorcxistino,
vi scias. Nu, pri tiuj cxi katoj, kiom da vivtempoj vi opinias, ke ili
kune posedas?"

"Oni diras," respondis la Princo, "ke cxiu kato havas naux
vivtempojn;[3] tial mi supozas, ke cxi tie devas esti vivtempoj
okdek-unu."

[Piednoto 3: Angla popoldiro, signifante, ke oni devos mortigi katon
naux fojojn, antaux ol gxi estos vere senviva! --Tradukinto.]

"Vi do estas malprava, cxar nur unu-du vivdauxroj ankoraux restas al
kelkaj el tiuj katoj. Mi konservas ilin, vi komprenas, por ke homoj,
perdinte la vivon, nur bezonu veni al mi, kaj mi vendas al ili unu el la
katvivoj."

"Cxu tio placxas al la katoj?" demandis Vanc'.

"Gxi estas indiferenta por ili," respondis la Sorcxisto. "Ili scias ke
cxiuj devos gxin permesi. Perdinte la lastan vivtempon, cxiu kato
farigxas vento. Vi estas ilin auxdinta dum martaj noktoj, miauxantajn
cxirkaux la kastelturoj."

"La luno," diris la sorcxistino, unuafoje parolante, "estanta kredeble,
se ne alie, aldonita al cxi tiu, kies salo pligrandiganta."

"Vi estas prava, karulino," diris la Sorcxisto, "kiel vi cxiam estas. La
knabo _estus_ pli komforta en la lito."

Dirinte tion, la Sorcxisto sin levis, kaj kondukis la Princon en puran
dormcxambreton, dezirante al li bonan nokton. La Princo, malferminte la
skatolon por doni aeron al la familio, kusxigxis kaj, la unuan nokton de
kiam li forlasis la palacon, gxuis la dormadon en lito.

Matene, post la mangxo kun la Sorcxisto, la sorcxistino kaj la katoj,
oni envokis la Princon en la gxardenon kaj donis al li fosilon.

"Iom fosu, dum ni babilas," diris la Sorcxisto sidigxante, "kaj provu
cxu vi povas trovi iom da grekaj radikoj. La edzino bezonas ilin por
sorc