, ekprenante kandelon tiel longan kiel
fazeolstango, li multpeze faletante foriris en la litegon. La edzino,
kiu estis sidinta apud la fajro, nun levigxis kaj invitis la Princon, ke
li venu kaj partoprenu en la mangxado.

"Bela knabeto vi estas," sxi diris, "kaj tiu puncavelura jako certe
estis belega, antaux kiam gxi tiom malpurigxis. Venu, mangxu pecon da
pastecxo, kaj trinku iom da biero; morgaux vi devos esti bonstata. Se vi
devos esti boletata, vi certe plivolos esti bongusta boletajxo, ol
malbongusta."

"Mi ne estas tiel certa pri tio," malgaje respondis Vanc'. "Se mi devos
esti kuirata, vole nevole, mi opinias ke mi preferos esti speciale
malbongusta."

"Ho fi!" kriis la gigantino. "Bonaj knabetoj ne parolas tiamaniere; kaj,
ke vi estas bona knabeto, mi estas certa pro via mieno. Kio estas en via
skatolo? Juveloj?"

"Se mi montros al vi," demandis Vanc', kun iom da espero en la vocxo,
"cxu vi lasos min forkuri? Kara, bonkora sinjorino, vi min ja kompatas,
cxu ne? Mi estas certa, ke vi estas komplezema kaj bonega. Nur lasu min
iri, kaj mi alsendos al vi belegajn juvelojn. Ion ajn mi faros por vi,
se vi nur bonvolos permesi ke mi foriru."

"Ne," diris la gigantino, "tion mi ne povos fari. Se mi lasus vin
foriri, li min mortbatus. Cetere vi ne povus preterpasi la hundojn, se
ecx dudek fojojn mi vin liberigus. Sed mi diros al vi, kion mi faros: se
vi malfermos la skatolon, mi kloroformizos vin morgaux, antaux ol mi vin
kuiros; kaj vi ne sciigxos pri tio, kio al vi okazas,-- -- -- -- gxis
kiam vi estos vere kuirita kaj mangxita!"

Malmulte da konsolo Vanc' trovis en tio, kiel vi povas imagi; sed li
sentis ke la gigantino havis bonan intencon, kaj li ankoraux esperis
iamaniere forigxi; tial li lauxeble forvisxis siajn larmojn kaj
malfermis la keston. Tuj kiam la etuloj estis liberigitaj, ili diskuris
sur la tablo, avide mangxante la pecetojn da avenpano kaj grajnojn da
sukero, kiujn la malbonordema gigantino estis disseminta. Kvankam
malgrandaj estis la hometoj, iliaj juveloj kaj kostumoj brilis kaj
prezentis belan spektaklon; kaj la grandegulino sin apogis sur la
kubutoj kaj rigardadis ilin kun granda plezuro, proklamante ilin la plej
belaj ajxetoj, kiujn sxi iam vidis.

"Mi ja ne mirus, se la edzo donacus al mi tiujn etulojn; tro malgrandaj
ili estas por iel utili, escepte kiel gustigilo. Mi volus iamaniere ilin
uzi."

Kiel estas antauxe dirite, la gigantino estis vanta virino, kaj cxiam
pripensadis, kiama