mbron.
Tamen la Princo sentis nenian deziron al alia festeno similanta la
hierauxan; tial li rifuzis cxiun inviton kaj ekforiris.

"Ne maltrafu la vojon," diris la Komikulo, kiu sxajnis tre malgaja, cxar
Vanc' ne volis resti por matenmangxi. "Transiru la rivereton, vi scias,
poste transgrimpu rugxan barilon, kaj jen vi estas, sur la rekta vojo.
Se mi iam alvenos al via regiono, mi vizitos vin. Mi havas korinklinon
al vi."

"Tion mi ne sentas al vi," murmuris Vanc' formarsxante.

Tre kolera li estis kontraux la Komikulo, tamen li sentis malagrablan
memoron pri iu tempo, ne longe pasinta, kiam li mem timigadis la tutan
korteganaron per siaj kruelaj sxercoj.

Malfacila estis la vojo, varmega la suno, kaj la Princo estis tiel
malsatega ke li gxoje formangxis du pomojn, kiuj elfalis el veturilo de
kamparano iranta al foiro. Tamen Vanc' sin kuragxigis, pensante ke liaj
malfacilajxoj baldaux finigxos. Nun li estis proksima al la hejmo de la
Fragokolora Sorcxisto; tial li antauxenmarsxis gxis la posttagmezo, nur
unufoje haltante, kiam li ektrovis kelkajn pirojn sur arbeto apud la
vojo. Malgrandaj, acidaj kaj sxtonecaj ili estis, sed la malsata Princo
tre avide kolektis aron da ili, kaj mangxis ilin sidante sub la
nesuficxa ombro de la pirarbo. Pri la korteganoj Vanc' iom
trankviligxis, memorante ke, dank' al la kamparanoj cxe la foiro, en la
skatolo estis longedauxra provizo da kuketoj kaj bombonoj.

"Malgraux cxio," diris la Princo en si mem, refoje marsxante, "malgraux
cxio, estas por ili multe pli facile ol por mi. Mi opinias, ke mi ne
multe plendus ecx estante malgranda, se mi povus tiel vere, kiel ili,
gxui la vivon."

En la dauxro de la posttagmezo la Princo atingis malluman arbaron, en
kiun lia vojo sxajnis lin konduki. Li ne eniris tre profunden, antaux ol
li ekauxdis sonon kvazaux de iu ploranta, kaj ankaux strangan klakbruon,
kvazaux cimbaloj estus kunbatitaj. Cxi tiuj sonoj pli kaj pli lauxtigxis
dum lia irado, kaj li fine trovis malgrandan simion sidantan sur malalta
junipero, malgajege plorantan, kaj kelkafoje la manojn malgxoje
kunfrapantan. La manoj de la simio, estante el metalo (kia estis gxia
tuta korpo), kunklakante kauxzis la cimbalsimilajn sonojn, kiujn auxdis
la Princo.

"Kio estas al vi?" demandis Vanc', cxar la simio dauxrigis la ploradon,
tute ne atentante lin.

Suprenrigardante la simio visxis la okulojn per malgranda punta
posxtuko, kiu jam estis suficxe malseka.

"Tiel mizera mi estas," g