, kaj de longatempe mi ne trovis tiajn."

Auxdante cxi tion, la kompatinda Vanc', kiel oni povas supozi, tute
malsanigxis pro timo; sed ne vidante ian vojon por forkuri, li fermis la
busxon kaj vigle cxirkauxrigardis gxis, post iom da tempo, ili atingis
la kastelon de la giganto. Gxi estis vasta griza konstruajxo, havanta
ferbaritajn fenestrojn, kaj cxe la pordego tri hundojn, tiel grandegajn
kaj tiel malbelegajn ke, nur auxdante pri ili, oni timtremus; tial mi
nenion rakontos pri ili. Kvankam ili aspektis terurege, ili timis la
giganton; kaj, je lia ordono, ili tre humile kusxigxis, kaj ecx ne
subbojis kiam li preterpasxegis trans la korto kaj en la cxambregon de
la kastelo.

"Edzino!" kriis la grandegulo al virino, kiu staris sin admirante antaux
granda spegulo cxe la fundo de la cxambro. "Edzino, venu vi cxi tien kaj
vidu kion mi trovis."

"Kion vi trovis?" sxi demandis, ne turnante sin for de la spegulo. "Cxu
gxi estas io per kio oni povos sin vesti?"

"Stultulino!" kriegis la giganto. "Cxu vi ne povas pensi pri io krom
vestado, sinjorino? Ne, gxi estas multe pli bona ol io, per kio
sinvesti; gxi estas io mangxebla. Rapidu, surmetu la poton."

Auxdinte tion, la kompatinda Princo tute perdis la esperon, kaj li
pensis ke lia fino jam alvenis. Sed la edzino emfaze anoncis, ke estas
multe tro malfrue por kuiri ion novan por la vespermangxo, kaj ke la
edzo atendu gxis la mateno.

"Kio do estas por mangxi?" malkontente demandis la giganto, cxar li vere
sopiris al la fresxa boletajxo, kiun li estus farinta el la Princo.

"Nu," respondis la gigantino, "estas la marserpenta pastecxo, kiun mi
revarmigis, kaj mi malfermis ujon da elefantkapoj kiel almangxajxo."

"Do rapidu por alporti gxin," grumblegis la giganto, "aux nekuiritan mi
englutos tiun cxi knabon en unu sekundo."

Pro tio la gigantedzino, kiu estis neniel malbonkora virino, malgraux ke
sxi tro gxuis belvesti sin, kaj estis iom fiera pri sia beleco (oni
devas konfesi, ke estis multo pri kiu esti fiera, cxar sxi estis tiel
alta kiel turo!), sxovis Vancon en angulon, por lin kasxi for de la
edzo; kaj en la angulo Vanc' estis kontenta resti kasxita, dum la
giganto forglutis grandegan vespermangxon, kaj trinkis tutan barelon da
biero, kiun la edzino elprenis el vasta tinego en angulo de la cxambro.

Fininte sian mangxadon kaj trinkadon, la grandegulo ordonis al la
edzino, ke sxi zorgu pri la knabo, por ke li estu en senriska loko
konservata dum la nokto; poste