gxi
ne utilas, gxi certe ne estas utila. Mi supozas, ke vi mem povas vidi
tion. Nutru min!"

"Mi ne vidas ian rimedon vin nutri," respondis la Princo, havante
plenbusxon da sukerita abrikoto; "vi certe ne havas busxon."

"Tio sxajnas vera," afable respondis la alia; "sed nur metu molan
bombonon sur mian dorson, kaj rimarku tion, kio okazos."

La Princo obeis, kaj havis la plezuron vidi, ke granda orangxbombono
lauxgrade malaperis, dum la meduzo malrapide ensorbis gxin.

La unuan fojon dum sia tuta vivado, la Princo estis mangxinta tiom da
sukerajxoj, kiom li volis, kaj jxus trinkis iom da akvo el la klara
malvarma rivereto, kiam li auxdis vocxon similan al la tondro resonanta
inter la montoj.

"Kiu estas tiu," gxi kriis, "en mia bombonkampo, miajn bombonojn
sxtelanta?"

La koro de Vanc' lauxte frapis kontraux la ripoj, kiam li levis la
okulojn kaj vidis vidajxon, kiu povus ecx kauxzi, ke regxo kaj lia armeo
sxanceligxu en la sxuoj; des pli multe povus timi kompatinda princeto,
devigata zorgi pri korteganaro, kaj nur havanta meduzon kiel helpanton!

CXAPITRO X

La vidajxo, kio la Princon tiel timigis, estis terura giganto, certe
tiel altkreska kiel la plej alta turo kiun oni iam vidis, havante en la
frunto tri grandajn malbelegajn okulojn, rugxan, blankan kaj bluan, kaj
montrante busxegon similan al malluma kaverno en montflanko.

Antaux ol Vanc' vere sciis kio okazas, li trovis sin ekkaptita kaj
staranta sur la manego de la giganto, kvazaux sur tablo.

"Mi petas," li diris, parolante tre rapide, cxar li estis tiel ege
timigata,-- "mi petas, nur malmultajn ni forprenis, cxar ni preskaux
mortmalsatis; ni ne sciis, ke ili apartenas al vi, kaj ni ne intencis
ian malbonon. Bonvolu, ho, bonvolu permesi, ke ni foriru unufoje por
cxiam, kaj ni promesos ke ni neniam, neniam plu revenos."

"Ho, ho!" ekkriis la giganto ridegante, "Foriru? Cxu vere? Ne tiel
rapide, hometo! Mi sxatas tiajn etulojn kia vi estas."

[Ilustrajxo]

La kompatinda Princo senforte cxirkauxsaltetis sur la vasta manplato de
la giganto, sed nenion povis fari por sin helpi; kaj li devis stari
rigardante dum la grandegulo, per la alia mano, ekprenis kaj iom skuis
la skatolon, kauxzante ke la hometoj konfuze cxirkauxfaletis, ricevantaj
de la tabloj kaj segxoj multe da frapetoj.

"Cxi tiuj tre amuzos mian edzinon," diris la giganto, hejmen
ekpasxegante. "Mi ne mirus se sxi vin konfitus per bruna sukero. Mi
gxuas tiaspecajn frandajxojn