aptisto, "mi ne suferigos lin. Mi
vendos lin, kiel mariston, al la sxipo nagxanta en la haveno; kaj poste
mi prenos la spektaklon, kaj cxirkauxvagados, gajnante monon."

Oni povas imagi, ke Vanc' tion auxdinte timtremis pro la penso, ke la
familio estas sxtelota, kaj ke li mem estas vendota kiel maristo. Tamen
li tre kviete kusxadis, gxis lauxta ronkado montris ke la geedzoj
dormas; tiam li senbrue levigxis, kaj trovinte sian altvaloran skatolon,
li alsxultrigis la sxargxon, kviete sxteliris el la dometo, kaj, spite
la mallumeco, rapidis kiel eble tre malproksime lasante post si la
malican fisxkaptiston kaj lian kabanon.

Je la tagigxo, li renkontis viron sxovantan sian boaton for de la bordo,
kaj demandis al li, kien kondukos lin la lauxborda vojo.

"Tion 'niu ne povas sciigi vin," diris la viro, arangxante la remilojn,
"cxar 'niu ne scias precize. Sed mi konsilas, ke vi provu gxin, cxar
gxi tiel kredeble kondukos ien, kiel 'nien."

Tiu konsilo nemulte valoris al la Princo; tamen li sentis sin devigata
gxin sekvi, cxar li ne kuragxis reiri; li tial marsxadis antauxen,
kvankam la suno staris alte, kaj la skatolo estis peza, kaj en gxi la
korteganoj zumis, simile al aro da koleraj abeloj, cxar ili devis tiel
longatempe esti sen mangxo.

CXAPITRO IX

Cxirkaux la tagmezo al la Princo aligxis meduzo, kiu montris gajan kaj
felicxan karakteron, kaj insiste kunigis sin kun Vanc' kaj lin
akompanis. La knabo opiniis ke li jam havas tiom da personoj, kiom li
povas prizorgi, kaj li klare diris tion al la kreitajxo.

"Krom tio," li finis tre malafable, cxar lia pacienco estis efektive
elcxerpita, "verdire, vi tiel plauxdiras, ke vi faras min nerva."

"Knaboj ne devus posedi nervojn!" trankvile diris la meduzo.
"Kompreneble, se mi ne havas krurojn, mi ne povas piediri; kaj, se mi ne
povas piediri, mi devas plauxdiri. Tio estas klara, ecx al vi, mi
supozas."

Princo Vanc' estis tro kolera por respondi; tial la paro kuniradis sen
sono, krom la lacaj pasxoj de la knabo, kaj la brua plauxdado de la
meduzo, sur la malseketa sablaro de la marbordo. Preskaux je la
sunsubiro, ili atingis largxan kampon, kie ia matura greno sxajne
vegetadis, kaj tra kiu fluis kristalklara rivereto, ombrata per arboj.

Al tiu kampo la laca Princo gxoje sin turnis, kaj antaux cxio malfermis
la skatolon, preskaux timante ke li trovos la kompatindajn korteganojn
tute mortintaj pro la kruela malsato. Senvivaj ili ankoraux ne estis,
sed ili kus