Gxi tute ne estas
spektaklo. Gxi estas--"

Tiam, rememorante ke, se li estus malgxentila al la fisxkaptisto, certe
estus neeble ricevi vespermangxon, li farigxis pli gxentila, kaj fine
diris:

"Ili estas--mi volas diri, ili sxajnigas sin geregxoj kaj ilia
korteganaro."

"Vere," kriis la fisxkaptisto, "tio ja estas eksterordinara vidindajxo.
Mi neniam vidis tian. Eniru kaj mangxu, kaj ni poste elprenos la
pupojn."

[Ilustrajxo]

Dirinte tion, li eniris la dometon, kaj diris, ke la Princo lin sekvu.
Gxi estis tre malbonsxajna dometo, havanta krudajn murojn, en kiuj la
fendoj estis sxtopitaj per algoj, por ne enlasi la venton. Malgranda
fajro brulis sur aro da plataj sxtonoj, kiuj servis anstataux kameno. La
edzino de la fisxkaptisto, maljuna kaj suficxe kurbigxinta pro
reuxmatismo, cxirkauxe lametis, preparante la vespermangxon, kiu, kiel
sxi diris, preskaux estas preta. Kiam gxi estis tute preta, ili eksidis;
kvankam la kompatinda Princo, malgraux sia malsato, ne povis facile
engluti la sekan haringon, la maldelikatajn avenbulkojn, kaj la
malfresxan akvon, el kiuj konsistis la mangxajxoj.

Post kiam li finis la mangxon,--kiu ne okupis longan tempon, kiel oni
povas supozi,--li starigis la skatolon sur la tablon kaj gxin malfermis.

"Unue," li diris, "ni donu al ili iom da nutrajxo, kaj vi vidos, kiel
bele ili sxajnigos mangxi kaj trinki."

Tamen, se la nutrajxo estis maldelikata por Vanc', vi povas imagi, ke
gxi estis multe tro kruda por la dentoj de la etuloj, kiuj ne povis
mangxi ecx peceton. Pro tio, ili tordetis la manojn, kaj ploris en la
posxtuketojn; kaj la Regxo ecx frapetis la orelon de la Cxefkanceliero,
tiel cxagrenita li estis, ne povante mangxadi.

Cxio cxi multe amuzis la gemastrojn, kiuj supozis, ke la tuta okazajxo
nur estas ludo, kaj ili ne permesis, ke Vanc' fermu la skatolon, gxis la
mallumo tute kasxis la kvazauxpupojn.

Dum la nokto, kiam Vanc' kusxis sur la malmola argila planko de la
dometo, vane penante dormi, li subauxdis la geedzojn mallauxte
kunparolantaj.

"Mi sciigas al vi, edzino," la maljunulo estis diranta, "ke mi certe
gxin faros; tio do estu la fino de la afero. Mi diras, ke mi havos la
teatreton kiel mian proprajxon. Mi povus akiri pli da mono per la pupoj,
unu tagon dum foiro, ol mi ricevas cxi tie tutan jaron fisxkaptante."

"Sed la knabo," maltrankvile demandis la maljunulino,-- "vi ne suferigos
la knabon, cxu vere, edzo?"

"Suferigos lin? Ne," respondis la fisxk