in het gebergte voert, naar
Orechovitza, Czaule, Podervenn en Grobnick, waar Bela IV de Tartaren
versloeg. Deze steile, smalle weg, de zoogenaamde Louisenstrasse,
slingert zich als een mat zilveren lint tegen en tusschen die grauwe,
naakte, doode rotsen. Langs dien weg nu komen de vrouwen, een voor een,
achter elkander; langzaam en met moeite treden zij voort, gebogen onder
zoo zware vracht, dat zij wandelende hooischelven gelijken; ge ziet
van haar lichaam niets dan de naakte bruine beenen, al het overige
verdwijnt onder het hooi. Reeds voor den dageraad hebben zij zich
opgemaakt, om het met groote moeite tusschen de rotsspleten verzamelde
en tot schoven saamgebonden hooi naar de stad te gaan brengen. Zoo,
schier midden door gebogen, hebben zij vier uren achtereen geloopen,
zwoegende, onder haar vracht, nu en dan een oogenblik leunende tegen
de pilaren der trappen van den Terzato; beneden gekomen, knielen
zij neder voor het beeld der Madonna aan den voet van den trap, en
vervolgen dan haar weg tot aan het Urmeny-plein, waar zij blijven
tot zij haar hooi verkocht hebben, dat zij niet meer kunnen medenemen.

Ook wij hebben den reusachtigen trap beklommen, en zien nu den ouden
burcht op korten afstand voor ons. Dit kasteel der Frangipani is
tegenwoordig het eigendom van graaf Nugent en de begraafplaats van
zijne familie. Uit de verte gezien, maakt het een bij uitnemendheid
schilderachtig effect; maar van nabij valt de trotsche ruine eenigszins
tegen. De oude burcht dagteekent uit de middeleeuwen, waarschijnlijk
uit de twaalfde of dertiende eeuw; een vierkante toren, in fraaien
renaissance stijl, is omstreeks het midden der zestiende eeuw gebouwd,
en bevatte vermoedelijk de woonvertrekken; maar graaf Nugent is op
den zonderlingen inval gekomen om te midden dezer belangwekkende
overblijfselen van den ouden tijd, een splinternieuwen, schitterend
witten, pseudo-griekschen tempel te bouwen, die zelf verbaasd schijnt
over zijne plaatsing en zich hier blijkbaar niet te huis gevoelt. Uit
de verte valt deze wanstaltigheid niet in het oog, lijdt althans
de totaal-indruk er geene schade door, maar van nabij bederft deze
onbegrijpelijke tempel alles.

De graven van Frangipani, aan wie vroeger dit kasteel behoorde,
hebben in de geschiedenis dezer landstreek eene groote rol gespeeld;
langs de geheele kust leeft de herinnering aan dit geslacht nog
in volksoverleveringen en legenden voort. Zij waren eigenlijk geen
heeren van Fiume, ma