andgenooten van geen
militair bestuur gediend willen zijn.

De geweldige beweging, door de tijdingen uit Nieuw-Orleans in de steden
van het Noorden en Westen verwekt, was voor den President een geheel
onverwacht verschijnsel. Boston en New-York zijn onder de wapenen,
even als Chicago en Philadelphia, Saint-Louis en Cincinnati. Eene
algemeene blanke manifestatie antwoordt op de bedreiging van het
caesarisme. Welsprekende woorden worden alom gehoord; de republikeinen
vereenigen zich met de demokraten in de veroordeeling der politiek van
President Grant. De eerwaardige Bryant verheft zijne stem in New-York;
de liberale Adams spreekt uit naam van Massachusetts. Evarts leent zijn
naam aan een stuk, dat weinig minder is dan een formeele aanklacht
tegen den President en zijn kabinet. Kellogg en Packard, Antoine en
Pinchback zijn vergeten, en al de toorn en verontwaardiging treft den
hoofdschuldige in het Witte-Huis. Duizenden stemmen dringen er op aan
dat de President in staat van beschuldiging zal worden gesteld. Men
spoort aan tot afstand, men eischt dien als onvermijdelijk. Het gansche
land is in opschudding, de geheele blanke bevolking sluit zich samen
tot verdediging van het geschonden recht.

Gisteren scheen de President besloten, om zijn luitenant te
handhaven. De Senaat noodigde hem uit, verslag te geven van hetgeen
in Nieuw-Orleans voorviel, en mede te deelen, wat hij voornemens was
te doen; want de rapporten van Forster, Phelps en Potter, waarin de
onschuld der blanke bevolking van Nieuw-Orleans werd erkend en de
schuld der verwarring enkel aan de militaire partij werd geweten,
hadden een diepen indruk gemaakt. Wanneer zulke hartstochtelijke
partij-mannen als Forster en Phelps zelfs geen woord ten voordeele
van hunne politieke partijgenooten kunnen vinden, dan is de zaak wel
ontwijfelbaar verloren;--en toch scheen President Grant besloten,
op den ingeslagen weg voort te gaan, de verantwoordelijkheid voor
hetgeen geschieden zou op zich te nemen, en Sheridan de vrije hand te
laten. In dien zin zond hij een boodschap aan het Congres. Maar buiten
de bureaux van het departement van oorlog, waar zijn adjudanten
tieren en rooken, vond hij weinig personen, genegen om hem op
dien weg te volgen. Senatoren van zijn eigen partij en van erkende
ervaring en bekwaamheid, kwamen tot hem in zijn kabinet, om hem te
waarschuwen dat hij zijn partij te gronde richtte, indien al niet
zijn vaderland. Generaal Sherman aarzelt geen oogenbl