et transfluebat in lacrymas: ibidemque oculi mei violento animi
imperio resorbebant fontem suum usque ad siccitatem, et in tali luctamine
valde male mihi erat. Tum vero ubi efflavit extremum*, puer Adeodatus
exclamavit in planctum, atque ab omnibus nobis coercitus tacuit. Hoc modo
etiam meum quiddam puerile quod labebatur in fletus {164} juvenili voce
cordis, coercebatur et tacebat. Neque enim decere arbitrabamur funus illud
questibus lacrymosis gemitibusque celebrare*; quia his plerumque solet
deplorari quaedam miseria morientium, aut quasi omnimoda exstinctio. At
illa nec misere moriebatur, nec omnino moriebatur. Hoc et documentis morum
ejus, et fide non ficta, rationibusque certis tenebamus.

30. Quid erat ergo quod intus mihi graviter dolebat, nisi ex consuetudine
simul vivendi dulcissima et charissima repente disrupta vulnus recens?
Gratulabar quidem testimonio ejus, quod in ea ipsa ultima aegritudine,
obsequiis meis interblandiens, appellabat me pium, et commemorabat grandi
dilectionis affectu nunquam se audisse ex ore meo jaculatum in se durum aut
contumeliosum sonum*. Sed tamen quid tale, Deus meus, qui fecisti nos, quid
comparabile habebat honor a me delatus illi, et servitus ab illa mihi?
Quoniam itaque deserebar tam magno ejus solatio, sauciabatur anima*, et
quasi dilaniabatur vita, quae una facta erat ex mea et illius.

31. Cohibito ergo a fletu illo puero, Psalterium arripuit Evodius, et
cantare coepit psalmum[250]; cui respondebamus omnis domus: [Sidenote: Ps.
100, 1.]_Misericordiam et judicium cantabo tibi, Domine._ Audito autem quid
ageretur, convenerunt multi fratres ac religiosae feminae; et de more
illis, quorum officium erat, funus curantibus, ego in parte ubi decenter
poteram, cum eis qui me non deserendum esse censebant, quod erat tempori
congruum disputabam; eoque fomento veritatis mitigabam cruciatum tibi
notum, illis ignorantibus et intente audientibus, et sine sensu doloris me
esse arbitrantibus. At ego in auribus tuis, ubi eorum nullus audiebat,
increpabam mollitiem affectus mei, et constringebam fluxum moeroris:
cedebatque mihi paululum; rursusque impetu suo ferebatur, non usque ad
eruptionem lacrymarum, nec usque ad vultus mutationem, sed ego sciebam quid
corde premerem. Et quia mihi vehementer displicebat tantum in me posse haec
humana, quae ordine debito et sorte conditionis nostrae accidere necesse
est, alio dolore dolebam dolorem meum, et duplici tristitia macerabar.

{165}

32. Cum ec