on van Burhampore;
daar kon zich Passepartout tegen zeer hoogen prijs een paar schoenen
koopen, bezet met valsche paarlen, die hij met een onverholen gevoel
van ijdelheid aantrok.

De reizigers ontbeten in allerijl en zetten de reis voort naar het
station van Assurghur, na eerst een poos lang den oever te hebben
gevolgd van de Tapy, eene kleine rivier, welke in de golf van Cambaye
stort, in de nabijheid van Surate.

Het is hier de geschikte plaats om mede te deelen wat er in den
geest van Passepartout omging. Tot aan zijne komst te Bombay had hij
geloofd en had hij kunnen gelooven, dat daarmede de zaak zou zijn
afgeloopen. Maar sedert hij in volle vaart Indie doorkliefde, had er
eene omkeering in zijn geest plaats gehad. Zijn natuurlijke aanleg was
weder geheel bovengekomen. De phantastische denkbeelden zijner jeugd
herleefden in hem en hij geloofde in ernst aan de plannen van zijn
meester; hij geloofde aan het wezenlijk bestaan van de weddenschap
en dus ook aan die reis om de wereld en aan het maximum van tijd, dat
niet mocht worden overschreden. Reeds begon hij zich ongerust te maken
over een mogelijk oponthoud, over ongelukken, die hun onderweg konden
overkomen. Het was of hij zelf belang had in die weddenschap en hij
sidderde bij de gedachte, dat hij zelf de verwezenlijking in gevaar
had kunnen brengen door zijne onvergeeflijke nieuwsgierigheid. Hij
was dan ook veel onrustiger dan Fogg, wiens flegmatiek karakter hem
niet ten deel was gevallen. Hij telde en telde nogmaals de dagen,
die waren verloopen, verwenschte de halten van den trein, die hij
van traagheid beschuldigde, terwijl hij er in zijn binnenste Fogg
een verwijt van maakte, dat hij geen premie aan den machinist had
uitgeloofd. De goede man wist niet, dat wat mogelijk is op eene
mailboot, niet mogelijk is op eene spoortrein, waarvan de snelheid
door het reglement wordt bepaald.

Tegen den avond kwam men in de engte van het Sutpore gebergte dat het
grondgebied van Khandeish scheidt van dat van Bundelkund. Den anderen
morgen, 22 October, toen de heer Francis Cromarty vroeg hoe laat het
was, raadpleegde Passepartout zijn horloge en antwoordde, dat het drie
uren in den morgen was. Dat beroemde horloge, nog altijd geregeld naar
den meridiaan over Greenwich, dat zeven en zestig graden westelijker
ligt, liep vier uren achter en moest ook vier uren achterloopen.

Sir Francis herleidde dus het uur door Passepartout opgegeven tot den
werkelijken tijd en maakte h