iet. Het zal heel amusant zijn," zeide Lewin en zijn oogen
schitterden inderdaad vroolijk. "En nu, vergeef haar maar. Zij zal
het niet weer doen," zeide hij met het oog op de kleine misdadige,
die nog niet naar Fanny gegaan was, maar besluiteloos naast haar
moeder stond en met gebogen hoofd een blik van deze zocht op te vangen.

De moeder zag haar aan, het kind begon te snikken en verborg haar
gezichtje tusschen de knieen harer moeder, en deze legde haar tengere,
magere hand op haar hoofdje.

"Wat heeft zich al niet in mijn huis genesteld!" dacht Lewin en ging
heen om Wesslowsky te zoeken.

In de voorkamer gaf hij het bevel de kales aan te spannen, daar deze
terstond naar het station moest rijden.

"Er is gisteren een veer van gebroken," zeide de bediende.

"Nu, dan de tarantas! Maar vlug! Waar is onze gast?"

"Die is juist in zijn kamer gegaan."

Lewin trof Wesslowsky juist op het oogenblik, dat hij zijn goed had
uitgepakt en de beide romancen had gereed gelegd; nu paste hij zijn
nieuwe rijslobkousen aan.

Had nu Lewin iets bizonders in zijn gezicht of had Wesslowsky
zelf het gevoel, dat ce brin de cour, dat hij op touw had gezet,
in deze familie niet op zijn plaats was? Genoeg, hij werd bij Lewins
binnentreden een weinig verlegen, voor zoo ver een man van de wereld
verlegen kan worden.

"Dus, gij rijdt met slobkousen weg?"

"Ja, dat is veel zuidelijker," antwoordde Wesslowsky, zette zijn
welgedaan been op den stoel, liet de onderste veer inspringen en
lachte goedig.

Hij was zonder twijfel een goede vent en Lewin had medelijden met
hem; deze schaamde zich voor zich zelf als huisheer, toen hij de
verlegenheid in Wesslowsky's blik bemerkte.

Op de tafel lag het einde van een stok, dien zij 's morgens bij het
gymnastiseeren gebroken hadden. Lewin nam dit stuk in de handen,
begon het gespleten einde te breken, daar hij niet wist, hoe hij
beginnen zou.

"Ik wilde...." Hij zweeg een oogenblik, maar plotseling herinnerde
hij zich Kitty en al het voorgevallene, en vastberaden blikte hij
hem in de oogen en zeide: "Ik heb de paarden voor u laten aanspannen,
gij komt nog bij tijds voor het vertrek van den trein."

"Hoe meent ge dat?" begon Wesslowsky: "Wie zou wegrijden?"

"Gij, naar het spoor!" zei Lewin norsch.

"Ik? Wat is er dan gebeurd?"

"Er is niets gebeurd, ik verwacht gasten!" zeide Lewin nu heftiger en
brak met zijn sterke vingers de gespleten einden van den stok af. "Of
ik verwacht ook geen gast