g aan hem bereidt, maar juist daarom eischt hij een brief
van haar. Ik begrijp, hoe kwellend dat voor haar is. Maar ook mijn
gronden zijn zoo gewichtig, dat men moet passer par-dessus toutes
ces finesses de sentiment. Il y va du bonheur et de l'existence
d'Anne et de ses enfants. Van mij wil ik niet eens spreken, hoewel
ik lijd, zooals ik nog nooit geleden heb," voegde hij er bij met een
dreigende uitdrukking tegen den een of ander, die hem met dit zware
kruis belast had. "Dus, Darja Alexandrowna, grijp ik zonder bedenken
naar u als naar een reddingsanker. Help gij mij Anna overreden om
aan haar echtgenoot te schrijven en hem om de scheiding te verzoeken."

"Ja zeker," antwoordde Dolly weifelend, terwijl zij zich haar
laatste gesprek met Alexei Alexandrowitsch voor den geest riep. "Ja
zeker!" herhaalde zij beslist, toen zij aan Anna dacht.

"Doe uw invloed op haar gelden, bewerk, dat zij schrijft. Ik zelf
zou niet gaarne en kan ook bijna niet met hem daarover spreken."

"Goed, ik zal er met haar over spreken. Maar hoe denkt zij er zelf
over?" zeide Dolly, terwijl haar plotseling Anna's eigenaardig
aanwendsel inviel om de oogen toe te knijpen, als het gesprek op
onderwerpen van haar intiemste leven kwam. "Alsof zij haar oogen
tegen haar leven wil sluiten om niet alles daarin te zien!" dacht
Dolly.--"Zeer zeker! om harentwil en om mij zelf zal ik met haar
daarover spreken," antwoordde zij op de uitingen van zijn dank,
en zij stonden op en gingen op het huis toe.

XXIII.

Anna was reeds voor Dolly daarheen teruggekeerd. Zij zag haar
opmerkzaam in de oogen, alsof zij naar het gesprek met Wronsky wilde
vragen. Maar zij vroeg toch niets.

"Nu is het al weer tijd voor het diner," zeide zij. "Wij komen er in 't
geheel niet toe elkander te zien. Nu reken ik op den avond. Nu moet men
toilet maken. Wij hebben ons in het nieuwe gebouw geheel vuil gemaakt."

Dolly ging in haar kamer, maar het was haar belachelijk te moede. Zij
had niets om zich om te kleeden, want zij had haar beste kleed
aangetrokken. Om zich nu toch ook voor den middag voor te bereiden,
liet zij door haar kamermeisje haar kleed afslaan, stak zich een
anderen strik voor en koos andere kanten voor haar hoofd.

"Dat is alles, wat ik doen kon," zeide zij glimlachend tot Anna,
toen deze reeds in het derde, weer zeer eenvoudige kleed bij haar
binnentrad.

"Ja, wij kleeden ons hier te veel! Alexei is met uw bezoek zoo
gelukkig, als anders zelden me