tere. Sin autem
omnino nihil esse quod percipi possit a me sumpsero et, quod tu mihi das,
accepero, sapientem nihil opinari, effectum illud erit, sapientem adsensus
omnes cohibiturum, ut videndum tibi sit, idne malis an aliquid opinaturum
esse sapientem. Neutrum, inquies, illorum. Nitamur igitur, nihil posse
percipi: etenim de eo omnis est controversia.

XXII. 69. Sed prius pauca cum Antiocho, qui haec ipsa, quae a me
defenduntur, et didicit apud Philonem tam diu, ut constaret diutius
didicisse neminem, et scripsit de his rebus acutissime, et idem haec non
acrius accusavit in senectute quam antea defensitaverat. Quamvis igitur
fuerit acutus, ut fuit, tamen inconstantia levatur auctoritas. Quis enim
iste dies illuxerit quaero, qui illi ostenderit eam, quam multos annos esse
negitavisset, veri et falsi notam. Excogitavit aliquid? Eadem dicit quae
Stoici. Poenituit illa sensisse? Cur non se transtulit ad alios et maxime
ad Stoicos? eorum enim erat propria ista dissensio. Quid? eum Mnesarchi
poenitebat? quid? Dardani? qui erant Athenis tum principes Stoicorum.
Numquam a Philone discessit, nisi postea quam ipse coepit qui se audirent
habere. 70. Unde autem subito vetus Academia revocata est? Nominis
dignitatem videtur, cum a re ipsa descisceret, retinere voluisse, quod
erant qui illum gloriae causa facere dicerent, sperare etiam fore ut ii,
qui se sequerentur, Antiochii vocarentur. Mihi autem magis videtur non
potuisse sustinere concursum omnium philosophorum. Etenim de ceteris sunt
inter illos non nulla communia: haec Academicorum est una sententia, quam
reliquorum philosophorum nemo probet. Itaque cessit, et ut ii, qui sub
Novis solem non ferunt, item ille, cum aestuaret, veterum, ut Maenianorum,
sic Academicorum umbram secutus est. 71. Quoque solebat uti argumento tum,
cum ei placebat nihil posse percipi, cum quaereret, Dionysius ille
Heracleotes utrum comprehendisset certa illa nota, qua adsentiri dicitis
oportere, illudne, quod multos annos tenuisset Zenonique magistro
credidisset, honestum quod esset, id bonum solum esse, an quod postea
defensitavisset, honesti inane nomen esse, voluptatem esse summum bonum:
qui ex illius commutata sententia docere vellet nihil ita signari in animis
nostris a vero posse, quod non eodem modo possit a falso, is curavit _ut_
quod argumentum ex Dionysio ipse sumpsisset, ex eo ceteri sumerent. Sed cum
hoc alio loco plura, nunc ad ea, quae a te, Luculle, dicta sunt.

XXIII. 72. Et primum quo