bricos sustinere,
credoque Clitomacho ita scribenti, Herculi quendam laborem exanclatum a
Carneade, quod, ut feram et immanem beluam, sic ex animis nostris
adsensionem, id est, opinationem et temeritatem extraxisset, tamen, ut ea
pars defensionis relinquatur, quid impediet actionem eius, qui probabilia
sequitur, nulla re impediente? 109. Hoc, inquit, ipsum impediet, quod
statuet, ne id quidem, quod probet, posse percipi. Iam istuc te quoque
impediet in navigando, in conserendo, in uxore ducenda, in liberis
procreandis plurimisque in rebus, in quibus nihil sequere praeter
probabile.

Et tamen illud usitatum et saepe repudiatum refers, non ut Antipater, sed,
ut ais, 'pressius.' Nam Antipatrum reprehensum, quod diceret consentaneum
esse ei, qui adfirmaret nihil posse comprehendi, id ipsum saltem dicere
posse comprehendi, quod ipsi Antiocho pingue videbatur et sibi ipsum
contrarium. Non enim potest convenienter dici nihil comprehendi posse, si
quicquam comprehendi posse dicatur. Illo modo potius putat urguendum fuisse
Carneadem: cum sapientis nullum decretum esse possit nisi comprehensum,
perceptum, cognitum, ut hoc ipsum decretum, quod sapientis esset, nihil
posse percipi, fateretur esse perceptum. Proinde quasi nullum sapiens aliud
decretum habeat et sine decretis vitam agere possit! 110. Sed ut illa habet
probabilia non percepta, sic hoc ipsum, nihil posse percipi. Nam si in hoc
haberet cognitionis notam, eadem uteretur in ceteris. Quam quoniam non
habet, utitur probabilibus. Itaque non metuit ne confundere omnia videatur
et incerta reddere. Non enim, quem ad modum, si quaesitum ex eo sit,
stellarum numerus par an impar sit, item, si de officio multisque aliis de
rebus, in quibus versatus exercitatusque sit, nescire se dicat. In incertis
enim nihil probabile est, in quibus autem est, in iis non deerit sapienti
nec quid faciat nec quid respondeat. 111. Ne illam quidem praetermisisti,
Luculle, reprehensionem Antiochi--nec mirum: in primis enim est nobilis--,
qua solebat dicere Antiochus Philonem maxime perturbatum. Cum enim
sumeretur, unum, esse quaedam falsa visa, alterum nihil ea differre a
veris, non adtendere, superius illud ea re a se esse concessum, quod
videretur esse quaedam in vivis differentia, eam tolli altero, quo neget
visa a falsis vera differre; nihil tam repugnare. Id ita esset, si nos
verum omnino tolleremus. Non facimus. Nam tam vera quam falsa cernimus. Sed
probandi species est: percipiendi signum nullum